GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościPożegnanie Ojczyzny
Strona 2 z 2
Opracowanie Fitelberga opierało się głównie na kwintecie smyczkowym z niewielkim udziałem sekcji dętej wzmacniającej tło harmoniczne. O wiele trudniejsze zadania miała orkiestra w I Koncercie skrzypcowym Maxa Brucha, gdzie towarzyszyła Krzysztofowi Jakowiczowi. Utwór skonstruowany z kilkunastu oddzielonych generalnymi pauzami sekwencji wymagał precyzyjnych wejść tutti, co nie zawsze się udawało. Solista wykonywał swoją partię z ogromną swobodą i młodzieńczą radością, niemalże tańczył na estradzie, a niekiedy nawet próbował pomagać dyrygentowi podkreślając rytm koncertowych kulminacji całym ciałem.
Nieustannie też zwracał się do prymariuszki I skrzypiec Magdaleny Lech starając się jakby zainicjować kontakt muzyczny czy też wspierając tę sekcję w nieustannych dialogach jakie prowadził z orkiestrą. Owo współtworzenie dzieła muzycznego jakim jest koncert z orkiestrą, będący w istocie rozmową zespołu i solisty, stało się immanentną cechą wielkiej sztuki wykonawczej Krzysztofa Jakowicza. A dodatkowo w dziele Maxa Brucha pojawiały się sytuacje, kiedy grupa I skrzypiec grała unisono z solistą, co zamieniało dialog w pełną artystyczną wspólnotę. Po przerwie orkiestra, już w pełnym składzie instrumentów dętych pod batutą Tadeusza Strugały wykonała IV Symfonię Roberta Schumanna. Grała z romantycznym rozmachem, choć dało się dostrzec artystyczną rezerwę w tworzeniu kontrastów i emocjonalnych uniesień. Wieczór zakończył się Polonezem Ogińskiego, granym tylko przez sekcję smyczków, na koniec rozpływającym się w zupełnej ciszy. Joanna Tumiłowicz |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |