Przegląd nowości

Łańcuckie rekomendacje: nurt orkiestrowy

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 21, czerwiec 2019 17:04

Nie jestem rygorystycznym zwolennikiem muzycznej poprawności historycznej, ale już lata obcowania z poglądami i praktyką Andrew Parrotta (bez większego polotu przez niego samego realizowanymi) i Joshuy Rifkina (z sukcesem wcielającego je w życie) sprawiły, że oswoiłem się z pojedynczymi obsadami, co najwyżej na zasadzie dopełnienia, czyli ripieno, zdwojonymi. I z początku przeszkadzał mi powiększony skład Wrocławskiej Orkiestry Barokowej i wrocławskiego chóru filharmonicznego, zwłaszcza w ogniwach protestanckiej Małej mszy h-moll BWV 232', a więc Kyrie i Glorii, stanowiących z kolei wstęp do tej katolickiej. W pełni sprawdził się on dopiero w Sanctus, kiedy szczególnie dochodzi do głosu okazałość rzymskiej liturgii, na przykład w dwukrotnie pojawiającym się ustępie Hosanna in excelsis.

Spójności tematycznej Mszy dostarcza powracanie niektórych motywów jak ten schodzący, lamentacyjny w partii skrzypiec w Et incarnatusest w Credo, który następnie da o sobie znać w Agnus Dei. Najszlachetniejszym instrumentem okazał się tym razem chór filharmoniczny (poza trochę rozchwianą intonacją sopranów w Qui tollis peccata mundi w Glorii). Na ich tle szczególnie blado wypadli śpiewacy, nieodznaczający się wybitniejszymi przymiotami wokalnymi i na ogół niewznoszący się poza poprawność w tym zakresie. Spośród orkiestry wyróżniali się realizujący partie solowe na instrumentach dętych drewnianych w akompaniamencie do arii. Pod batutą Andrzeja Kosendiaka znaczną wrażliwością, a zarazem wyrazistością odznaczały się zwroty retoryczne ilustrujące Credo, a więc lamentacyjne ostinato towarzyszące aktowi wcielenia czy staccato smyczków, nieomal onomatopeicznie oddające dźwięk wbijanych gwoździ przy ukrzyżowaniu, a także diminuendo, odmalowujące złożenie do grobu i następujące potem triumfalne crescendo przy słowach o zmartwychwstaniu. Dobrym pomysłem okazało się symultaniczne wyświetlanie przekładu liturgicznego tekstu, pozwalające śledzić relacje pomiędzy nim a wyrażającymi go środkami muzycznej semantyki.

                                                                 Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »