Przegląd nowości

Pomiędzy szaleństwem a metodą

Szczegóły

Opublikowano: środa, 15, maj 2019 21:32

Po wysłuchaniu w Bolonii uwertury do Wagnerowskiego Tannhäusera Giuseppe Verdi wykrzyknąć miał „To wariat!”, a Stanisław Moniuszko po zapoznaniu się z jej partyturą podobno doszedł do przekonania, że gdyby to on napisał taką muzykę, to zamknięto by go do czubków, co nie przeszkodziło mu potem wprowadzić charakterystycznego dla niej sposobu smyczkowania do fragmentu swojej intrady ze Strasznego dworu.

Prowadzący ją na początku koncertu krakowskich filharmoników ich szef artystyczny Charles Olivieri-Munroe jakby chciał udowodnić, że kompozytor, który ją napisał, pozostawał jednak przy zdrowych zmysłach, a co za tym idzie nadał jej dość powściągliwy przebieg. Nawet motyw groty Wenus nie zalatywał siarką, albowiem wyzbyty został z orgiastycznych uniesień. Za to bardzo pięknie zabrzmiał w powtórzeniu początek pieśni pielgrzymów, zaintonowany przez cztery rogi w dynamice mezzoforte. Dzięki temu późniejsze forte prawem kontrastu wywierało stosowne wrażenie. Wspomniana powściągliwość wynikała być może z zestawienia tego utworu z następującym po nim Koncertem skrzypcowym D-dur op. 77 Johannesa Brahmsa, uchodzącego za przedstawiciela muzycznego akademizmu.

• « poprz.
• nast. »