Przegląd nowości

„Cardillac” Paula Hindemitha w Opera Vlaanderen w Antwerpii

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 09, luty 2019 11:56

Dla Hindemitha - a także dla niektórych współczesnych mu kompozytorów, jak Berg czy Busoni – libretto było jedynie osnową, pozwalającą na wielopłaszczyznowy i wolny od wszelkich ograniczeń rozwój języka dźwiękowego. W skrajnych przypadkach muzyka mogła nawet posiadać swoją własną autonomię i całkowicie oderwać się od akcji scenicznej. 

Jeśli chodzi o partyturę Cardillaca to składa się ona z serii osiemnastu numerów, z których każdy stanowi niezależną formę muzyczną i zostaje opatrzony odpowiednim tytułem (aria, Lied, pantomima, arioso, duet, kwartet w formie podwójnego kanonu, wariacje, passacaglia). Każda z tych form charakteryzuje się językiem muzycznym o symfonicznej proweniencji, każda jest też bezpośrednio powiązana z konkretną sytuacją dramatyczną, co nieco łagodzi wzmiankowane powyżej założenia.

Wreszcie trzeba jeszcze podkreślić, że w swoich wyborach estetycznych Hindemith zbliżył się tutaj do zrodzonego po 1918 roku ruchu „Neue Sachlichkeit” (Nowa obiektywność), dążącego do zastąpienia ekspresjonizmu, patosu i sentymentalizmu bardziej „obiektywnym” podejściem do rzeczywistości. Po prapremierze w 1926 roku rzeczona opera cieszyła się w Niemczech dużą popularnością, aż do momentu, kiedy naziści zaliczyli ją do „Entartete Musik”, czyli „Muzyki zdegenerowanej”. Dzisiaj pojawia się ona na scenie niezmiernie rzadko i wciąż jeszcze pozostaje dla szerszej rzeszy melomanów pozycją nieznaną.

• « poprz.
• nast. »