Przegląd nowości

„Faust” Gounoda w Opéra Royal de Wallonie - Liège

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 07, luty 2019 10:13

Kiedy w piątym akcie Mefisto zaciąga Fausta w góry Harzu, gdzie odsłania przed nim swe królestwo i zaprasza do udziału w diabelskiej Nocy Walpurgii, to właśnie z tego pierścienia wyłaniają się sylwetki umarlaków, hipnotycznie ukazane przez niemalże nagich i porażających widzów wręcz surrealistycznymi układami choreograficznymi tancerzy, których ciała są całkowicie wysmarowane ciemno-szarymi barwami. Otaczają oni Fausta jak szarańcza, tworząc jakby ludzka piramidę, i powoli wciągają go do piekielnych czeluści, podczas gdy powierzająca swą duszę niebiosom Małgorzata doznaje zbawienia, zmierzając w głąb niespodziewanie rozświetlonej w tle sceny. 

Symbolicznego znaczenia nabiera też epizod, podczas którego Małgorzata okrywa się utkanym z kwitnących kwiatów płaszczem, zastępując nim płaszcz z kwiatów zwiędniętych, który nosiła po tym, jak zamordowała swoje nieślubne dziecko. Reżyser zdaje się tutaj przypominać, że we współczesnym Gounodowi mieszczańskim i zakłamanym społeczeństwie, pogardzającym urodzonymi poza małżeństwem dziećmi i porzucanymi przez własne rodziny samotnymi matkami, takie dramatyczne gesty zdarzały się bardzo często. Mocnych i za każdym razem przyjmujących symboliczny wymiar obrazów jest w wizji Stefano Pody doprawdy wiele. Duże wrażenie wywiera na przykład widok Mefista, stojącego na wzniesionej do góry przez jego zbirów planszy, śpiewającego wzniecającą niepokój pieśń o „Złotym Cielcu”, czy scena, podczas której ten wysłaniec piekieł wykonując swą słynną arię Vous qui faites l’endormie…przekłuwa po kolei brzuchy brzemiennych kobiet. Trudno wreszcie zapomnieć o widoku powracających z przegranej wojny, odzianych w łachmany i noszących na głowie cierniowe korony żołnierzy.

• « poprz.
• nast. »