Przegląd nowości

Łukasz Borowicz w Opera Bastille

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 04, listopad 2018 07:53

To był wspaniały wieczór. Arcydzieło Giacomo Meyerbeera Hugenoci od wielu lat nie pojawiało się na żadnej scenie z kilku powodów. Francuski repertuar romantyczny w stylu pięcioaktowej grande opera wyszedł od dawna z mody, a twórczość jego czołowego protagonisty została wręcz zapomniana. Aby zagrać ten trwający ponad 6 godzin spektakl, trzeba kilku doskonałych solistów (trzy wirtuozowskie soprany, fenomenalnego w górnych dźwiękach tenora, dobrego basa i kilka równie trudnych partii drugoplanowych) olbrzymich chórów, sprawnej kondycyjnie orkiestry z wieloma instrumentami solowymi, a przede wszystkim panującego nad tym wszystkim dyrygenta, pełnego żaru, niepodważalnej muzycznej kompetencji, interpretacyjnego zmysłu i nadzwyczajnej fizycznej odporności.

Tym wszystkim w Operze Paryskiej popisał się Łukasz Borowicz, w jej bogatej historii pierwszy Polak, który stanął przy pulpicie dyrygenckim tego legendarnego, wybitnego teatru. Skala sukcesu jest tym większa, że trzeba było debiutować dziełem z poza obiegowego repertuaru, ongiś pomnikowym utworem francuskiej operowej klasyki, swymi rozmiarami i długością trwania przewyższającym znacznie najdłuższe spektakle wagnerowskie.

A wszystko to dokonało się na oczach wymagających i operowo kompetentnych paryżan oraz wielu cudzoziemców, wśród których widziałem panie Mireille i Marianne, córki polskiego kompozytora Aleksandra Tansmana, Piotra Kamińskiego – wybitnego muzykologa i historyka sztuki lirycznej, Marię Sartovą – powszechnie tu rozpoznawalną i pozdrawianą, Dianę Damrau – gwiazdę światowych scen operowych, Aleksandrę Kurzak i Roberto Alagnę – których Paryż właśnie oklaskuje w Traviacie. Na widowni był również Stefan Lisner – dyrektor Opera Bastille oraz na czele dużej grupy francuskich krytyków Eve Rugieri – autorytet artystyczny i gwiazdę telewizyjną porównywaną niegdyś do popularności naszego Bogusława Kaczyńskiego.

Łukasz Borowicz wydaje się artystą zdolnym do tym wybitniejszej autokreacji, gdy towarzyszy mu napięcie, szczególne oczekiwanie, obecność postaci stresujących zwykle innych wykonawców, ale jego mobilizujących do czynów artystycznie porywających, uskrzydlających, jako  posiadacza wielkiego talentu i niezwykłej osobowości.

• « poprz.
• nast. »