Przegląd nowości

Dni Muzyki Symfonicznej, albo Chumała i Beethoven

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 15, październik 2018 14:05

Scherzo pod jego batutą zyskało pożądany rozpęd, ustępując majestatycznemu, fanfarowemu triu z wysuwającą się na pierwszy plan grupą instrumentów dętych, fortissimo rezerwując dla powtórzenia jego tematu przez orkiestrowe tutti po dołączeniu się smyczków. Przed repetycją tematu Scherza znów zastosował efekt rallentanda, by wywierało ono złudzenie szybciej wykonywanego niż w rzeczywistości.

Tę część zamknęło stanowiące skróconą rekapitulację efektowne spiętrzenie tematyczne repryzy przechodzącej w kodę. I wreszcie szalony finał w tempie Allegro con brio, tym razem z efektem acceleranda, a więc przyśpieszenia. Przy tym wszystkim kapelmistrz nie tracił „z uszu” detali, polegających na wejściach poszczególnych grup instrumentów i może dopiero we wspomnianym finale pęd i brawura wzięły nieco górę nad precyzją, stąd od czasu do czasu dawały znać o sobie drobne nieścisłości.

Wagner swego czasu wyraził się, że VII Symfonia stanowi apoteozę tańca. I dyrygent dał się mu ponieść, wykonując na podium swoiste układy choreograficzne, szczególnie w ostatniej części przywodzące momentami na myśl ruchy animowanej marionetki. Nic to wszakże nie ujmuje stworzonej przez niego kreacji artystycznej, w powstaniu której dzielnie mu sekundowali muzycy z krakowskiej orkiestry filharmonicznej, którzy wyzwolili z siebie cały drzemiący w nich  twórczy potencjał. Oby starczyło go i na resztę sezonu. W ten sposób Dni Muzyki Organowej niepostrzeżenie przemieniły się w Dni Muzyki Symfonicznej.

                                                                                  Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »