Przegląd nowości

„Aida” z MET, albo tyrania symetrii

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 12, październik 2018 13:48

Może nie był to koncert najpiękniejszych głosów, ale bardzo sprawnych wokalnie. Najmocniejszą stroną tej obsady była Anna Netrebko, która bardzo wysubtelniła swoje środki wyrazu, operując rozległym zasobem odcieni dynamicznych, w tym efektem fil di voce, czyli ściszania siły śpiewu, a także różnicując barwę w zależności od charakteru uczuć, którym daje upust odtwarzana przez nią postać.

Skądinąd koloratura nigdy nie była jej najmocniejszą stroną, a zatem lepiej odnajduje się w partiach dramatycznych. Szczególnie aria Powróć zwycięzcą! (Ritorna vincitor!) z I aktu odznaczała się siłą ekspresji, nic nie tracąc przy tym na kulturze śpiewu.

Drugim bohaterem wieczoru był hawajski baryton Quinn Kesley jako Amonatro. Dysponuje on nośnym barytonem o szerokim wolumenie, a więc w pełni odpowiadającym potrzebom verdiowskiej partytury, wymagającej w przypadku tego rodzaju głosów stosownej gęstości, określanej mianem „robusto”. W połączeniu z egzotyczną i  nieco demoniczną urodą artysta ten posiada odpowiednie warunki, by w pełni uwiarygodnić postać bezwzględnego władcy Etiopów, nie wahającego się cynicznie wykorzystać swoją córkę dla osiągnięcia zamierzonych celów i wpisującego się w ten sposób w galerię fatalnych ojców z oper Verdiego, przyczyniających się do nieszczęścia i tragedii swych dzieci.

                                                                                     Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »