Przegląd nowości

„Aida” z MET, albo tyrania symetrii

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 12, październik 2018 13:48

Interesującym zabiegiem związanym z transmisją było natomiast umieszczenie kamer pionowo nad sceną i filmowanie z góry wielkich scen zespołowych, w tym Marsza triumfalnego w II akcie, przy okazji tuszujące nieustanne krążenie tych samych statystów. Do pewnego stopnia obsadę przedstawienia określić można jako „radziecką”. Dotyczy to nie tyle wieku wykonawców i ich przynależności państwowej, ile ich pochodzenia z krajów, które wyłoniły się po rozpadzie tamtego imperium.

Mamy więc troje Rosjan: Annę Netrebko jako tytułową Aidę, Dmitrija Belosselskiy'ego w partii Arcykapłana Ramfisa oraz Arsenija Jakowlewa w epizodycznej roli Posłańca. A nawet czworo, jeśli doliczyć do tego grona łotewskiego Rosjanina, czyli Aleksandra Antonenkę jako Radamesa. Uzupełnia tę grupę Gruzinka Anita Rachvelishvili w partii Amneris.

Większość z tych śpiewaków należy do wagi ciężkiej. Aleksandrs Antoneko pod względem postury i aparycji to typowy dawny heldentenor czyli tenor bohaterski, choć wokalnie jego głos w górze skali brzmi nieco anemicznie w stosunku do pozostałych rejestrów. Poza tym w arii Boska Aido (Celeste Aida) dawały znać o sobie pewne problemy natury emisyjnej, ale pamiętać należy, że Verdi, umieszczając ją zaraz na początku, nie daje się śpiewakowi wystarczająco rozśpiewać. Również Anita Rachvelishvili stopniowo odnajdywała się w swojej partii, pełnię wokalnej formy uzyskując pod koniec przedstawienia, w wielkiej scenie z IV aktu wywierając znaczne wrażenie dramatycznym tembrem swego mezzosopranu.

• « poprz.
• nast. »