Przegląd nowości

„Giulio Cesare in Egitto” Georga Friedricha Haendla w Teatrze Wielkim w Poznaniu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 08, październik 2018 20:50

Zastąpili ich kontratenorzy. Ten typ głosu, w istocie FALSET u pełnowartościowych mężczyzn, znany był w muzyce dawnej głównie w angielskich parafiach i służył do wykonywania muzyki sakralnej. Henryk VIII zerwał z Rzymem i kastracją.

W poznańskim koncercie byli oczywiście kontratenorzy. Wszystkich podziwiałem, że tak długo wytrzymują śpiewając falsetem. Towarzysząca mi na widowni pani profesor (belwederska) śpiewu twierdziła, że wszyscy śpiewają nieprawidłową emisją poza Rafałem Tomkiewiczem (Tolomeo czyli Ptolemeusz). Kacper Szelążek (Cezar) miał najwięcej do zaśpiewania i abstrahując od uwag uczonej Pani Profesor, podobał mi się. Panie na szczęście były obsadzone przez panie, chociaż niezupełnie szczęśliwie.

Christie Cook z Nowej Zelandii jako Cornelia  brzmiała naprawdę egzotycznie ze swoim blaszanym niecosopranem (to nie przesłowienie, bo nie wiem, czy to był sopran, czy mezzosopran). W partii Kleopatry Anna Gorbachyova zaczęła niezbyt szczęśliwie, ale z każdą kolejną arią jej głos brzmiał lepiej i w sumie był to największy sukces wokalny koncertu. Ciepły, dźwięczny i o ładnej barwie sopran liryczny. Annie Fredriksson jako Sesto była w tym gronie nietypowa, bo kobieta wykonała partię młodego mężczyzny. I była bardzo dobra. Mniejsze partie były obsadzone zadowalająco. W sumie: warto było. Wiemy po co słuchać (bądź nie słuchać) oper Haendla. I po co nie warto ich wystawiać w formie przedstawień. Bo to jednak nudy. Oczywiście wielu się obrazi, ale ta nuda to tylko moje osobiste wrażenie i z pewnością odosobnione zdanie. Podziwiam tych, co kochają opery Haendla. Ja nie mogę. Trudno. Wolę Pucciniego. 

                                                                              Piotr Nędzyński

• « poprz.
• nast. »