Przegląd nowości

Istnieję, bo śpiewam

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 02, październik 2018 12:32

Od czasu określenia przez Wagnera Tristana i Izoldy mianem akcji, mimo że faktycznie są oni pozbawieni jej w tradycyjnym rozumieniu, ta oznacza głównie stany emocjonalne i mentalne postaci, odizolowanych od siebie niczym Leibnizowskie monady i z rzadka tylko wchodzących w rzeczywiste interakcje, albowiem są one raczej personifikacjami idei.

Stąd rudymentalny charakter kształtu scenicznego, zredukowanego do obrotowego pierścienia, na którym miejsce zajmują śpiewacy i na ogół tkwią na nim nieruchomo, mniej lub bardziej malowniczo upozowani, co odnosi się głównie do posągowej Ewy Biegas, oraz walcowatych pilastrów, otaczających półkoliście przestrzeń gry oraz zawieszonych z przodu zwiotczałych białych balonów, służących za ekran dla projekcji wideo. Dźwięki chóru (Polskiego Radia w Krakowie), niekiedy skandującego, a kiedy indziej szepcącego, dobiegają zza kulis i fizycznie pojawia się on dopiero w finałowym epilogu. 

Partytura Aleksandra Nowaka w warstwie instrumentalnej w wykonaniu Orkiestry Kameralnej miasta Tychów „Aukso” pod dyrekcją Marka Mosia operuje często efektem ostinato, któremu przeciwstawione są wolno rozwijające się bloki brzmieniowe, choć można też rozpoznać segmenty przypisane określonym postaciom, zwłaszcza Ereszkigal towarzyszy z jednej strony kantylenowe solo wiolonczelowe, z drugiej urywane dźwięki pierwszych skrzypiec. Poza tym kompozytor operuje umiarkowanie sonorystycznym językiem muzycznym, w którym znaczna rola przypada efektom szmerowym. Muzyka opery odznacza się znaczną sprawnością warsztatową, choć nie dostaje jej rozpoznawalności, a co za tym idzie autorskiego piętna stylistycznego. W przeciwieństwie do treści utworu, w jego przebiegu muzycznym zarysowują się dramatyczne kulminacje, związane z finałami trzech aktów, co uległo nieco zatarciu w prapremierowym przedstawieniu, granym attaca, a co za tym idzie odbywającym się bez przerw.

• « poprz.
• nast. »