Przegląd nowości

Jak kiedyś grano

Szczegóły

Opublikowano: środa, 22, sierpień 2018 12:59

Po przerwie artysta przesiadł się do zabytkowego Erarda, by na tym brzmiącym bardziej „drewniano” fortepianie zagrać komplet Ballad Chopina. Ale znów nie dał nam XXI-wiecznego recitalu, tylko namiastkę występu z epoki – Chopina i jego Europy – gdzie na soliście spoczywał obowiązek „przyprawienia” repertuaru. Lubimov w krótkich słowach wyjaśnił, że tak kiedyś wyglądał występ, muzyk przed wykonaniem poważnych, dłuższych utworów niezobowiązująco „preludiował”.

Może po to, by się samemu lepiej skoncetrować a może chciał łagodnie przygotować słuchaczy na „danie główne”. Tym razem owe „preludiowanie” pozostawił samemu Chopinowi, który przecież skomponował aż 24 takie krótkie muzyczne „przystawki”. Utarł się zwyczaj, by Preludia z op. 28 grać łącznie w ramach jednego recitalu. Pianista musi jak urzędnik przyjmujący skargi i wnioski petentów przerzucać na swoim biurku różne papiery, namiętne prośby, dramatyczne groźby, nieśmiałe westchnienia i jakieś kompromitujące donosy. Preludia Chopina grane i nagrywane łącznie nie oddają intencji kompozytora, ale w interpretacji Lubimova, który każdą Balladę poprzedził odpowiednio dobraną miniaturą tego samego autora sens wyszedł sam z siebie. Artysta tak się spodobał, że na bis musiał zagrać jeszcze „piątą” Balladę, czyli Barkarolę, już bez żadnego Preludium, i jeszcze na koniec, Preludium fortepianowe Debussy’ego. Tutaj już wiek XIX ukłonił się wiekowi XX, ale wszystko odbyło się w tym samym tunelu czasoprzestrzennym.

                                                                        Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »