Przegląd nowości

Gwiazda Iwony Sochy na niepołomickim nieboskłonie

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 21, czerwiec 2018 14:37

Dzielnie sekundował jej w duetach: Esulti pur la barbarai Prendi; per me sei libero Andrzej Lampert, którego z natury liryczny tenor najkorzystniej odnajdywał się w tego rodzaju ustępach, a więc także w dwugłosie z Belcore Del tamburo al suon vivace, kiedy zaciąga się pod jego komendę. Najsłynniejszy fragment opery, rozpoznawalny również poza nią samą, czyli romanca Una furtiva lagrima, posiadał odpowiedni klimat, choć wyższe tony wydobywane były za pomocą różnych sztuczek, co przydało mu znamion manieryczności.

Raziło natomiast przerysowane ujęcie samej postaci, wyrażające się w nieustannej, kalejdoskopowej wręcz zmienności grymasów, w oka mgnieniu przechodzących od uśmiechu do płaczliwości. Niewątpliwie Nemorino jest figurą naiwną, ale nie przygłupem niczym Vašek ze Sprzedanej narzeczonej, choć jego sceniczny rywal Belcore, w celu jeszcze większego upokorzenia obdarza go mianem błazna. 

Żałuję, że poza premierą w roli tego ostatniego nie pojawia się Stanisław Kufluk, predestynowany do tej partii rodzajem swego barytonu i który nie tylko wokalnie stworzył wiarygodny portret tego fanfarona. W niewielkiej roli Giannetty, występującej na tle chóru na początku opery i w połowie drugiego aktu, wdzięcznie zapisała się Monika Korybalska, mająca już spore doświadczenie w zakresie interpretacji belcantowego repertuaru. Na wyróżnienie zasłużyło tym razem nagłośnienie, które nie było ogłuszające, lecz wyłącznie wzmacniające dźwięk w otwartej przestrzeni. Wyrównanie proporcji brzmieniowych zapewniło być może zastosowanie zbiorczych mikrofonów w odniesieniu do orkiestry i chóru, podczas gdy w mikroporty zaopatrzeni zostali wyłącznie soliści?

                                                                             Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »