Przegląd nowości

Opera Kaiji Saariaho w Opéra de Paris

Szczegóły

Opublikowano: środa, 11, kwiecień 2018 17:01

Ten ostatni składa się z kwartetu smyczkowego (Meta4), słyszalnie przedłużającego ludzki oddech - i śpiew ptaków w drugiej części opery - fletu, perkusji oraz kantele - czyli ludowego instrumentu fińskiego, zbliżonego do japońskiego koto - przywołującego magiczny dźwięk z części pierwszej.

Kaija Saariaho nie ilustruje akcji, której - jako się rzekło - tutaj właściwie nie ma, lecz uwodzi nas i oszałamia falującymi atmosferami i nastrojami, budowanymi za pomocą instrumentalnych barw oraz ich harmonicznych widm, wypełniających całą akustyczną przestrzeń spektralnych chmur, westchnień fletu, muskania strun, obsesyjnych rytmów czy efektów echa. Wszakże ta ezoteryczna, pełna symboli i jakby oderwana od czasu warstwa dźwiękowa potrafi też niekiedy znacząco ustąpić miejsca ciszy, pustce i bezruchowi.

Wymowna pustka i skrajny minimalizm cechują wizualną oprawę Petera Sellarsa, opierającą się przede wszystkim na intrygującej reżyserii świetlnej Jamesa F. Ingallsa, prowadzącego swoistą grę cieni na dwóch dzielących pudło sceniczne tiulach. Kiedy jeden z solistów oświetla twarz swego partnera latarką, wydobywając maksimum ekspresji z ożywiającej ją mimiki, lub kiedy ich podświetlane od dołu intensywną iluminacją sylwetki rzucają w tle swe powiększone odbicia, cały obraz pogrąża się w zniewalająco onirycznej tonacji. Sugestywny efekt powstaje na skutek powolnego zwijania wielkiego tiulu z przodu sceny i rozwijania dużo mniejszego w jej głębi, co stwarza wrażenie poetyckiego oddalania się, w sytuacji kiedy dwójka protagonistów zmierza w kierunku widocznego na horyzoncie źródła jasności.

• « poprz.
• nast. »