GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościOpera rara – czasy baroku
Strona 1 z 2
Obydwa koncerty poświęcone siedemnastowiecznej muzyce operowej, zarówno tej francuskiej, jak i angielskiej, w swych pierwszych częściach raczej do niej zrażały niż pozyskiwały zwolenników. Wykonanie alegorycznej sielanki Rozkwitające sztuki H 487 (les Arts florissants) Marc-Antoine’a Charpentiera nie wyróżniało się niczym szczególnym. Była to bardzo akademicka interpretacja, w której zabrakło mi większego zróżnicowania muzycznych afektów, właściwych dla barokowej retoryki.
Sprawy gruntownie się odmieniły dopiero wraz z pojawieniem się po przerwie Cyrila Auvity w tytułowej partii w Zstąpieniu Orfeusza do piekieł H 488 (la Descente d’Orphée aux enfers). Jest to artysta posiadający znaczną charyzmę, a jego śpiew odznacza się siłą ekspresji, pozwalającą wydobyć z partytury wszelkie zawarte w niej efekty retoryczne. Jest równie wiarygodny w chwilach rozpaczy jako postać tragiczna, co nieugiętej woli przeciwstawienia się wyrokom nieubłaganego losu, kiedy na pierwszy plan wysuwa się czynnik heroiczny, a warto nadmienić, że w ujęciu nieznanego librecisty rzecz kończy się jego sukcesem. Zdolny jest także do pokornej supliki, by przebłagać siły nadprzyrodzone i odzyskać ukochaną Eurydykę. Dysponuje głosem o dużej rozpiętości, znacznie wykraczającym poza wolumen typowego dla dawnej muzyki francuskiej wysokiego tenora typu haute-contre, posiadając rozległe zaplecze w przeciwległym rejestrze bohaterskim. To także duża jego nośność, ale na szczęście artysta nie nadużywa tego swego naturalnego atutu. Gdy wymaga tego sytuacja, potrafi operować nim z dużą wrażliwością i wyczuciem, a nawet powściągliwością, dobierając zróżnicowane odcienie dynamiczne i barwowe dla oddania ustępów bardziej lirycznej natury. Umiejętnie koloryzuje przy tym linię melodyczną ekspresyjnymi melizmatami, wszakże nienarzucającymi się i wolnymi od znamion czysto popisowej wirtuozerii. Jak przystało na francuskiego śpiewaka posługuje się przy tym nienaganną, wyrazistą dykcją, albowiem w sztuce tego kraju, a więc także muzycznej, istotną rolę odgrywa kultura słowa. Dzięki temu artyście opera Charpentiera zyskała dodatkowy blask. Godnego siebie partnera znalazł w osobie basa Étienne’a Bazoli w partii Plutona, szczególnie w scenie dokonującej się pomiędzy nimi konfrontacji. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |