Przegląd nowości

Opera rara: z głosem w roli głównej

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 20, marzec 2018 16:22

Niemieckojęzyczny krąg pieśni określił recital wokalny Anny Larsson, przy czym nie został on zestawiony chronologicznie. Obydwie części otwierali spadkobiercy Gustawa Mahlera: a więc jego żona Alma i jej Pięć pieśni oraz Alexander von Zemlinsky ze swoimi Pieśniami do słów Maeterlincka (Maeterlinck Lieder) op. 13. W niektórych pieśniach Almy Mahler zwracał uwagę szczególnie akompaniament, albowiem wykraczał on poza swe czysto użytkowe funkcje harmoniczne, dostarczając dla ich treści oraz śpiewu wyszukanego tła dźwiękowego.

Muszę przyznać, że nie jestem szczególnym admiratorem twórczości Zemlinskyego, moim zdaniem zbyt obciążonej piętnem epigonizmu i pozbawionej wyrazistszych rysów indywidualnych. Aliści opracowanie poezji belgijskiego pisarza odznacza się znaczną inwencją muzyczną w podążaniu za ulotnymi znaczeniami tekstu, wspartymi wyszukaną fakturą fortepianowego akompaniamentu. Na dodatek śpiewaczka wzbogaciła ich wymowę szeroką paletą odcieni wyrazowych, uzyskanych między innymi za sprawą zróżnicowanego kolorystycznie tembru swego niskiego, altowego głosu. Ponadto usłyszeliśmy cykl Miłość i życie kobiety (Frauenliebe und – Leben) op. 42  Roberta Schumanna do wierszy Adelberta von Chamisso. Są to typowo deklamacyjne pieśni przekomponowane, w których wskrzesza się intymne światy doznań lirycznego podmiotu, z którymi śpiewaczka powinna się do pewnego stopnia utożsamiać. Anna Larsson wraz z towarzyszącą jej pianistką Franciscą Skoogh odwołały się w swej interpretacji do kontrastów agogicznych, a tej drugiej okazji do solowego zaprezentowania się dostarczyła rozbudowana koda, zgodnie ze zwyczajem tego kompozytora wieńcząca zamknięte cykle pieśniarskie. A na koniec zabrzmiał wybór pieśni Richarda Straussa pochodzących z różnych opusów, a co za tym idzie okresów życia i twórczości tego autora. Reprezentują one zróżnicowane spektrum nastrojów i treści, w tym także o zacięciu humorystycznym w przypadku Piętnastofenigówki z op. 36, z powodzeniem wydobytym przez szwedzką artystkę. Waltraud Meier, niemieckiemu mezzosopranowi, wielokrotnie przychodziło zmierzyć się na scenie ze swoją imienniczką – walkirią Waltrautą, zstępującą na nadreńską skałę siostry Brunhildy w prologu do Zmierzchu bogów, ostatniego ogniwa wagnerowskiej Tetralogii.

• « poprz.
• nast. »