Przegląd nowości

W kalejdoskopie orkiestrowych barw

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 01, luty 2018 21:40

Kapelmistrz ten potrafi świetnie pracować z orkiestrą, z czego rezultatami można potem  obcować podczas jego koncertów. A przy tym nie tworzy na podium spektaklu, dając popis ekwilibrystyki, lecz skupia się głównie na czytelnym geście, stanowiącym przede wszystkim przekaz dla muzyków. Operuje wyważoną dynamiką, rezerwując jej większe natężenie dla rzeczywistych kulminacji w przebiegu dyrygowanych utworów. Stąd ani nie ogłusza słuchaczy od pierwszego wejścia, a co za tym idzie nie zużywa przedwcześnie efektu forte, które wywiera odpowiednie wrażenie tylko wtedy, gdy przychodzi dla niego odpowiedni moment na tle wcześniej z powściągliwością zarysowanym.

Na początek zabrzmiały powstałe w Paryżu Cztery tańce polskie Aleksandra Tansmana. Nie stanowią one bezpośredniej stylizacji ich folklorystycznych pierwowzorów, lecz raczej przetworzone, ich symfoniczne wizerunki. I tak je odczytał Łukasz Borowicz. Zgodnie z neoklasycznym duchem ówczesnej epoki (lata międzywojenne) wyeksponował czynnik rytmiczno-motoryczny w Polce, plastycznie zarysował melancholijne kontury Kujawiaka, skupił się na liryzmie Dumki, wreszcie przekazał powściągliwą wizję Oberka, znajdując dla swej interpretacji wrażliwego partnera w orkiestrze. II Koncert skrzypcowy g-moll op. 63 Siergieja Prokofiewa powstał już po decyzji kompozytora powrotu do Związku Radzieckiego. Stąd może jego mniejszy radykalizm brzmieniowy i większa przystępność muzycznego języka? Druga część Andante assai to do pewnego stopnia scena baletowa, zapowiadająca już pejzaż dźwiękowy Romea i Julii. Skrzypaczka Maria Sławek, w tym sezonie solistka Filharmonii Krakowskiej (wolę to dawniejsze określenie od obcojęzycznej kalki – artysty-rezydenta), dysponuje nośnym brzmieniem swego instrumentu, co pozwala jej swobodnie prowadzić dialog z orkiestrą, choć instrumentacja Prokofiewa jest przejrzysta i unika efektów grzmiącego tutti. Zabrakło mi natomiast większego zapamiętania w swoistym perpetuum mobile jakim jest finał koncertu Allegro ben marcato, który wydaje się nie mieć końca i nie znajdować rozwiązania.

• « poprz.
• nast. »