Przegląd nowości
Krakowiacy bez górali
- Szczegóły
- Opublikowano: wtorek, 24, październik 2017 15:02
Od czasu rozpowszechnienia się mazowieckich końcówek „ak” w nazwach oznaczających mieszkańców miast i regionów, pod wpływem środków masowego przekazu wypierających w innych regionach tradycyjne „anin”, kiedy z ust warszawiaków/warszawian słyszałem, że jestem „krakowiak”, dodawałem z przekąsem „i góral”, albo opatrywałem zgryźliwym komentarzem – „cóż ze mnie za krakowiak, skoro nie znam kroków do krakowiaka”.
I właśnie krakowiaka nie zabrakło w widowisku folklorystycznym Wesele w Ojcowie, opartym na balecie Karola Kurpińskiego, ale uzupełnionym o tradycyjne śpiewy ludowe w wykonaniu Magdaleny D. Wieczorek.
Cracovia Danza, formacja tańca historycznego, specjalizująca się w przywracaniu dziełom baletowym z przeszłości ich w miarę oryginalnego kształtu choreograficznego, dwa lata temu sięgnęła po wspomniane narodowe divertissement z roku 1823.
Tym razem wznowiono je z okazji nagrania nowej redakcji orkiestrowej muzyki zachowanej wyłącznie w opracowaniu zredukowanym do wyciągu fortepianowego, a dokonanej przez Macieja Prochaskę i wykonanej na instrumentach z epoki, z czym do pewnego stopnia kłóciły się wspomniane numery wokalne, którym nadano postać quasi-folkową.
W spektaklu w choreografii Leszka Rembowskiego nad popisami solowymi dominował pierwiastek zespołowy. Zarazem jednak do pewnego stopnia można było odnieść wrażenie obcowania z teatrem kukiełkowym, a to ze względu na strojone przez tancerzy szablonowe miny, mające schematycznie dawać wyraz uczuciom i nastrojom postaci, a którym odpowiadały nieco mechanicznie kreślone klasyczne figury: piruety, entrechats.
Co prawda w charakterze rodzajowego tła włączono też charakterystyczne scenki pantomimiczne z udziałem wyskakującego nie tyle z pudełka, co ze skrzyni, i nie diabła, lecz Żyda. Ponadto miało to służyć wydłużeniu niewielkiego rozmiarami baletu. Szkoda zatem, że dla dopełnienia wieczoru nie sięgnięto w charakterze ilustracji muzycznej po inne partytury Kurpińskiego.
Na przykład zdekompletowany do jednej części Koncert klarnetowy B-dur albo Bitwę pod Możajskiem czyli Borodinem – symfonię bitwę wyobrażającą? W roli Matki mogliśmy oglądać kierującą Cracovia Danza Romanę Agnel.
Oprawy scenograficznej dostarczały na wzór periaktoi obracane parawany, naprzód wyobrażające ojcowskie landszafty z motywem górującego zamku, a następnie weselnej chaty, do której przenosi się akcja. Na koniec warto odnotować, że występ odbył się na scenie krakowskiego Teatru Varieté, w przypadku tego dzieła mającego tradycje, albowiem w 1976 roku, kiedy nosił jeszcze nazwę kinoteatru „Związkowiec”, odbyła się w nim premiera Wesela w Ojcowie jako pozycji repertuarowej ówczesnego Krakowskiego Teatru Muzycznego.
Lesław Czapliński