Przegląd nowości

O Stefanie Sutkowskim (3)

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 14, listopad 2017 06:27

Z perspektywy

Warszawska Opera Kameralna pod dyrekcją Stefana Sutkowskiego to kawał historii. W początkach nie odmawiali z nim współpracy najwięksi: Andrzej Hiolski, Zdzisława Donat i Halina Słonicka, Zbigniew Kiliński i Jerzy Makarowski, Wojciech Siemion, Ewa Starowieyska. Jerzy Artysz stworzył w WOK wiele znakomitych ról, od Jana w Telefonie Menottiego (1963) po tytułową w Falstaffie (2003), potem był konsultantem wokalnym i w ogóle dobrym duchem tej sceny. W ciągu półwiecza zrealizowano tu 169 premier, wystawiając 180 utworów; 45 premier było dziełem Ryszarda Peryta z Andrzejem Sadowskim, i pewnie tyleż znalazło by się w dorobku reżysersko-scenograficznym Jitki Stokalskiej i Łucji Kossakowskiej.

Co do dyrygentów, zawsze mnie dziwiło, że żaden, tak jak ci artyści, nie stał się reprezentatywną twarzą (i batutą) WOK. Z kilku dłużej współpracujących, najczęściej bodaj dyrygował i najwięcej spektakli w ostatnich dekadach poprowadził Zbigniew Graca. Sumowanie utworów wykonywanych na koncertach przyniosło by ich bez wątpienia kilka tysięcy. Katalog płytowy firmy Pro Musica Camerata (PMC) przekroczył 50 tytułów, przeważnie rarytasów w światowej fonografii; utrwalono tam grę zespołów WOK i głosy jej solistów. W „Sutkowski Edition Warsaw” ukazywała się stopniowo, wedle koncepcji dyrektora, siedmiotomowa i wieloczęściowa Historia muzyki polskiej (różnych autorów) w języku polskim i angielskim, bez konkurencji w naszym piśmiennictwie. Staraniem Krzysztofa Kura - to solista, tenor, który w przedstawieniach WOK wykreował sporo świetnych, charakterystycznych ról, potem skuteczny organizacyjnie zastępca dyrektora – Narodowe Centrum Kultury opublikowało Historię... w postaci e-booków. Stefan Sutkowski uczynił z Warszawy jedyne miejsce na ziemi, gdzie przez długi czas można było oglądać komplet dzieł scenicznych Wolfganga Amadeusza – nie w miastach życia Mozarta, w Salzburgu czy Wiedniu, tylko właśnie w Warszawie. Prowadził teatr na własnych warunkach. Kto dowiedział się, że jest takie miejsce – ten przychodził. 

• « poprz.
• nast. »