Przegląd nowości

Urodzinowa "Traviata" w Busseto

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 23, październik 2017 07:57

Nazajutrz po 204 rocznicy urodzin twórcy Traviaty udałem się w doborowym gronie najwybitniejszych polskich melomanów do uroczego, porównywalnego rozmiarami z gmachem Opery w Bytomiu – Teatro Verdi w Busseto, gdzie dawano właśnie Traviatę. Tutaj zdumienie i zaskoczenie okazało się największe. Po podniesieniu kurtyny zamiast XIX-wiecznego salonu paryskiego ujrzeliśmy wnętrze nowoczesnego domu aukcyjnego. Violetta wcale nie cierpiała na gruźlicę, natomiast okazała się narkomanką. Wszystkie postacie tego dramatu odziane były w super wystrzałowe kreacje; panie w najmodniejsze suknie, panowie w świetnie skrojone garnitury.

Logika zdarzeń w zupełności pokrywała się z przebiegiem libretta Francesco Marii Piave, a w muzyce zachowano pełny szacunek dla kompozytora, otwierając nawet zwykle pomijane fragmenty (druga zwrotka w „Sempre libero”, stretta z arii tenorowej, duet Alfreda z ojcem po „Di Provenza il mar”, powtórka tematu w „Addio, del passato”).

Przedstawienie od początku miało niezwykłą energię w ariach, duetach i perfekcyjnie śpiewanych ansamblach, płynącą od dyrygenta. Był nim młody maestro Sebastiano Rolli, dyrygujący z pamięci wirtuozowskim zespołem tylko dwudziestukilku instrumentalistów. W tym niewielkim teatrze muzyka i głosy verdiowskie pod natchnioną interpretacją tego mistrza batuty i precyzyjną współpracą z wykonawcami, brzmiały doprawdy znakomicie.

Reżyserem i jednocześnie scenografem był Andrea Bernard. Swym pomysłem przeniesienia opowieści o damie kameliowej w naszą współczesność i odwagą w wykreowaniu tej koncepcji w każdym szczególe z uszanowaniem partytury Verdiego przekonał nawet mnie, zatwardziałego przeciwnika reżyserskiego majstrowania przy arcydziełach.

Violettę kreowała młoda, piękna, zachwycająco śpiewająca Julia Muzichenko, o aktorskim talencie pierwszorzędnej gwiazdy filmowej. Alfred – Fabian Lara – niestety zbyt tłusty, ale pełen namiętnej interpretacji i ekspresji swego pięknego tenorowego głosu. Jego ojca, Giorgio Germonta – w tej wersji jako postać pozytywną - doskonale zagrał i zaśpiewał baryton Gocha Abuladze.

Po dwóch stuleciach odważnym i jakże udanym przedsięwzięciem rodacy i krajanie urządzili Verdiemu godne jego pamięci urodziny. U nas zbliża się podobna rocznica Stanisława Moniuszki. W imię kultywowania dziedzictwa narodowego wypadałoby już teraz zabrać się za projektowanie tych obchodów.

                                                                              Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »