Przegląd nowości

„Norma”, albo galijscy separatyści

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 14, październik 2017 18:28

Sondra Radvanowsky, idąc w ślady Montserrat Caballé, primadonny assoluty i prawdopodobnie najlepszej odtwórczyni tej partii, uwodziła publiczność szeroką gamą pianissima, a także pieściła ich uszy delikatnym intonowaniem dźwięku i stopniowym rozszerzaniem jego natężenia, wreszcie efektem fil di voce, czyli ściszania głosu.

Jedynie technika koloraturowa nie wydaje się najmocniejszą stroną jej sztuki wokalnej, o czym można się było przekonać w kawatynie „Casta diva”, w której ornamenty zbytnio zlewały się, a pasaże ślizgały się glissandami. Dotyczyło to także tryli. W jej wiarołomnego kochanka wcielił się maltański tenor Joseph Calleja.

Początkowo do jego głosu wkradało się wibrato, a kiedy pod koniec swojej kawatyny starał się wspiąć do „c’’, niestety, głos mu się „rozjechał”. Co prawda, mogło to wynikać z faktu, że jego aria pojawia się zaraz po scenicznym wejściu, kiedy nie zdążył się jeszcze wystarczająco rozśpiewać.Za to dużą urodą odznaczał się wzięty w celach ekspresyjnych falset w duecie z Adalgizą w drugiej odsłonie pierwszego altu. Z kolei oboje, Radvanowsky i Calleja, w swoim finałowym duecie zastosowali wywierające znaczne wrażenie piękne filowanie jako wyraz odradzającego się uczucia pomiędzy granymi przez siebie postaciami.

• « poprz.
• nast. »