Przegląd nowości

Mahler oprawia w muzykę Mickiewicza

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 02, październik 2017 14:00

Gustav Mahler stworzył właściwie nowy gatunek muzyczny – pełnowieczorowy dramat symfoniczny. W przypadku II Symfonii c-moll „Zmartwychwstanie” składa się on z pięciu ogniw i dodatkowo nadaje mu taki charakter fakt, że u podstaw pierwszego legły Mickiewiczowskie Dziady, a konkretnie druga, obrzędowa część tego arcydramatu.

Posłużyły one jako program dla zamierzonego poematu symfonicznego Święto zmarłych, a po ostatecznej zmianie pierwotnego pomysłu, autor dokomponował do niego cztery pozostałe ustępy, ale, dla podkreślenia odrębności pierwszego, zalecał, by dyrygent schodził po nim na kilka minut z estrady – swego czasu postąpił tak José Cura, natomiast Charles Olivieri-Munroe, dyrektor artystyczny krakowskiej Filharmonii, co prawda nie zastosował się do tej wskazówki, lecz, w przeciwieństwie do rozpowszechnionej dotąd praktyki, chór i solistki – Anna Mikołajczyk-Niewiedział i Jadwiga Rappé – właśnie wykorzystali tę przerwę, by zająć miejsca na estradzie i nie rozpraszać już ciągłości wykonania kolejnych części. Mimo takiego podejścia nie udało się w pełni osiągnąć spójności całości.

Podczas inauguracji sezonu 2017/2018 bardzo efektownie zabrzmiało wspomniane Święto zmarłych, czyli Allegro maestoso, z nawiązującym do Piątej Beethovena pokrewnym motywem losu w niskich smyczkach (wiolonczelach i kontrabasach). Orkiestra poczyniła znaczne postępy w zakresie jakości brzmienia, może jedynie jeszcze waltornie zakłócały od czasu do czasu ogólny pejzaż dźwiękowy. Operowała też rozległym wolumenem dynamicznym, z błyskotliwymi, dwukrotnymi  pochodami schodzących akordów, między innymi pod koniec ekspozycji i w kodzie. Wyjątkowo pięknie poprowadzone zostało Andante moderato, dźwiękiem lekkim i pełnym wdzięku, jak przystało na ogniwo o tanecznym zacięciu ländlera. Okazało się, że można posługiwać się zróżnicowanym mezzoforte, posiadającym wiele odcieni, również kolorystycznych.

• « poprz.
• nast. »