Przegląd nowości

Muzułmańskie porachunki w La Scali

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 09, październik 2017 16:02

Wychodząc z założenia, że operowe libretta w czasach Haendla bardzo swobodnie poczynały sobie z historycznymi faktami, Davide Livermore, autor mediolańskiej inscenizacji, przeniósł akcję do porewolucyjnej Rosji i trójce protagonistów przydał w charakterze sobowtórów tamtejszych rozgrywających.

A więc pokonanego Bajazyta utożsamił z Mikołajem II, greckiego króla Andronikosa Paleologa do pewnego stopnia upozował na Lenina i Trockiego, a tytułowemu Tamerlanowi przydał znamion Stalina, choć nieco egzotyczna i delikatna uroda Bejuma Mehty mogła się raczej kojarzyć z Enverem Paszą, a więc Turkiem, katem Ormian.

W zakresie estetyki natomiast powoływał się na kino Siergieja Ejzensztejna i jego montażową naturę, korespondującą z kalejdoskopową zmiennością uczuć postaci barokowych oper, którym dają upust w kolejno następujących po sobie ariach, w których na przemian dochodzą do głosu skrajne namiętności jak pożądanie, ambicja, gniew i rozpacz. Ja wszakże dopatrzyłem się raczej odniesień do hollywoodzkiego „Doktora Żywago” Davida Leana. Może za sprawą kostiumów Marianny Fracasso.? Niektórym rozwiązaniom scenicznym nie sposób jednak odmówić autentycznej urody plastycznej, zwłaszcza w scenach zbiorowych. Na długo pozostaje w oczach wizja przemienionych w niewolników osmańskich rycerzy, ciągnących ogromną bryłę w kształcie głowy jakiegoś antycznego kolosa. Przedstawieniem tym La Scala udowodniła, że wciąż może pretendować do rangi pierwszej sceny operowej Europy.

                                                                Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »