Przegląd nowości

Granie pod granią

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15, wrzesień 2017 21:36

Cechą muzyki Gesualda były dosyć zaskakujące (w tamtym czasie) następstwa akordów, co wymagało idealnej intonacji od śpiewaków, a takiej niestety nie było. Poza tym owe pięciogłosowe Madrygały, zgodnie z obecną manierą jakoby zbliżającą nas do pierwotnych warunków, prezentowane były przez pięcioro śpiewaków, raczej przyuczonych niż profesjonalnie wykształconych i te ciekawostki harmoniczne Gesualda, dla ówczesnych stanowiące dowód związków z diabłem, a dziś świadczące raczej o wielkim talencie kompozytora, nie brzmiały tak ekscytująco, jak powinny. Wreszcie sam reżyser przyjął założenie, że o tym twórcy sprzed kilkuset lat widzowie nic nie wiedzą, więc można ich epatować każdym, nawet banalnym faktem. Np. tym, że przyjęcie weselne zorganizował dla 1000 osób i kolejne dania podawał na 25 tacach. Ciekawe były natomiast zdjęcia wykonywane w sypiących się, opuszczonych ruinach pałacu Gesualda.

Prawdziwie kameralny był koncert następnego dnia, bo dwie wybitne śpiewaczki, Urszula Kryger i Jadwiga Rappe, śpiewały w Kościele św. Krzyża przy akompaniamencie Mariusza Rutkowskiego. Można powiedzieć, że sakralne wnętrze było trochę zbyt obszerne dla takiego recitalu pieśniarskiego. Przy mocniejszych tonach odzywał się kościelny pogłos rozmywający niekiedy wyrazistość głosów, a Panie śpiewały sporo w duecie. W programie koncertu pojawiły się głównie utwory do tekstów niemieckich, choć nie zabrakło naszego Karłowicza. Był więc Schumann, Mendelssohn i Brahms, którego nie posądzaliśmy o takie poczucie humoru, jak np. w pieśni Siostry. Istotnym punktem programu były jednak pieśni całkiem współczesne Pawła Szymańskiego wykonywane przy obecności kompozytora. Dosyć poważne, by nie powiedzieć smutne w wyrazie, do niemieckich tekstów Georga Trakla zaskakiwały swoją „szarpaną” konstrukcją i dosyć wyrafinowanym akompaniamentem fortepianowym, w ostatnim utworze przypominające nieco impresjonizm Debussy’ego.

• « poprz.
• nast. »