Przegląd nowości

Satyra ku przestrodze

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 05, wrzesień 2017 16:04

Wszystkie te kostiumy są utrzymane w szarych barwach, z wyjątkiem olśniewającego złotym kolorem Kogucika (zjawiskowo się w niego wciela tancerka Frantxa Arraiza, a głosu zza kulis użycza Sara Blanch). Owa szarość, zwiastująca już może mizerność życia w powstałym na gruzach caratu imperium sowieckim, jest zresztą dominującą tonacją przedstawienia. 

Widać bowiem wyraźnie, że pracujący nad nim reżyser nie zapomniał o tym, że w czasie, kiedy Rimski-Korsakow pisał swoją operę, pamięć o krwawych pacyfikacjach protestów z 1905 roku była jeszcze boleśnie żywa. To z pewnością dlatego cała akcja rozgrywana jest na ciemnej, jakby spalonej lub pokrytej błotem - przywołującej teren walki, ale również biedę i niedolę ludności - powierzchni, której przygnębiający aspekt pozostaje w wymownym kontraście z motywami dekoracyjnymi na ogromnym łożu, symbolu ostatnich przebłysków chwały i mocy skazanego na upadek caratu. W miarę upływu czasu wizja Pelly’ego coraz mocniej emanuje zagęszczającą się atmosferą tragizmu, a jej komiczne i groteskowe obrazy zaczynają nabierać zupełnie innego, zdecydowanie politycznego i historycznego sensu. W akcie trzecim tłoczące się pospólstwo oczekuje na swego władcę, a umieszczone w głębi powiększone zdjęcie jakiegoś zbiorowiska w połączeniu z obecnym na scenie chórem potęguje wrażenie napierania wzburzonego tłumu. Na zwisającej z góry płachcie widnieje perspektywa Moskwy, z zarysowującym się na dalszym planie widokiem Placu Czerwonego, a po jej gwałtownym zerwaniu przez Amelfę pojawiają się nagle Car Dodon i Szemachańska Królowa. Leżą obok siebie we wspomnianym już łożu, które niespodziewanie umieszczone jest teraz na podstawie przemieszczającego się na gąsienicach w kierunku proscenium czołgu, zwiastuna przemocy i nowej tyranii. Po opadnięciu kurtyny w jej szczelinie pojawia się znowu głowa Astrologa, tym razem wybuchającego sardonicznym śmiechem, tak jakby to właśnie on był perwersyjnym sprawcą opowiadanych nam wydarzeń. A ostatnią odsłoną spektaklu jest apokaliptyczny obraz spoczywających na ziemi martwych ludzi, którego czarny pesymizm może nasuwać skojarzenia z przesiąkniętą fatalizmem atmosferą Borysa Godunowa czy Chowańszczyzny.

• « poprz.
• nast. »