Przegląd nowości

Bard Music Festival (11-20 sierpnia) w Annandale-on Hudson w stanie Nowy Jork

• 

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 21, lipiec 2017 10:47

Tegoroczna letnia edycja festiwalu Bard Music Festival (11-20 sierpnia) w Annandale-on Hudson w stanie Nowy Jork będzie poświęcona studiom nad postacią kompozytora i jego epoki Chopin and his World (Chopin i jego świat).

Podczas dwunastu koncertów, którym towarzyszyć będą prelekcje, dyskusje panelowe, dwa wydarzenia specjalne oraz komentarze ekspertów, Bard College przedstawi życie i twórczość Fryderyka Chopina (1810–1849). Program uwypukli wyjątkową oryginalność twórcy, którego dokonania odmieniły estetyczny potencjał fortepianu jako instrumentu, bardziej niż dzieła jakiegokolwiek innego kompozytora.

Pierwszy weekend festiwalu (11-13 sierpnia), zatytułowany Chopin, the Piano, and Musical Culture of the 19th Century (Chopin, fortepian i polska kultura muzyczna XIX wieku), oferuje pogłębione spojrzenie na paryską kulturę i polską politykę; podczas drugiego weekendu (18-20 sierpnia), przedmiotem zainteresowania będzie Chopinowska oryginalność i wpływy (Originality and Influence).

Wydarzenia festiwalowe – wzbogacone o szeroki wybór twórczości muzycznych poprzedników Chopina, twórców mu współczesnych i tych, którzy tworzyli po nim – będą się odbywać w Richard B. Fisher Center for the Performing Arts, zaprojektowanym przez Franka Gehry’ego oraz w innych lokalizacjach na terenie malowniczego kampusu uniwersytetu Bard nad rzeką Hudson.

Jak zauważył New York Times, „Przez dwie dekady swego istnienia, festiwalowi muzycznemu w Bard udało się przerosnąć oczekiwania publiczności, realizując wyjątkowo wiele ambitnych przedsięwzięć w ramach dorocznych pogłębionych prezentacji poświęconych wiodącym kompozytorom muzyki poważnej”. Festiwal oferuje swym widzom „bogatą sieć kontekstów,” umożliwiając w ten sposób docenienie w pełni inspiracji i znaczenia kompozytorów, którym jest poświęcony. Tegoroczna prezentacja ma szczególne znaczenie dla Leona Botsteina – współtwórcy festiwalu i jednego z jego dyrektorów artystycznych, którego telewizja THIRTEEN/WNET nazwała „jedną z najbardziej znaczących postaci w świecie sztuki i kultury”. Botstein tak mówi o tegorocznej edycji: „Tegoroczny festiwal, poświęcony Chopinowi, jest szczególnie ważny dla mnie, być może także z osobistych powodów. Wychowałem się w polskiej rodzinie żydowskiej, w której Chopin otoczony był szczególną czcią jako postać symbolizująca najlepsze tradycje polskiej historii”.

Botstein, który od dwudziestu czterech lat jest dyrektorem artystycznym American Symphony Orchestra, będzie dyrygował tym zespołem w obydwóch występach orkiestry w ramach festiwalu w Bard. Botstein kieruje również istniejącym od dwóch lat zespołem The Orchestra Now (TŌN). TŌN wystąpi przed publicznością festiwalu kilkakrotnie, między innymi w koncercie finałowym. Podobnie jak w poprzednich latach, w utworach chóralnych usłyszymy zespół wokalny Bard Festival Chorale pod batutą Jamesa Bagwella. Tegoroczny program koncertów kameralnych i wokalnych uświetnią gościnne występy wielu znakomitych artystów. Obok ulubieńców festiwalowej publiczności takich jak Anna Polonsky i Orion Weiss wśród wielu występujących pianistów można będzie usłyszeć także Danny’ego Drivera, Benjamina Hochmana i Briana Zegera. Wśród innych biorących udział w festiwalu instrumentalistów wystąpi także dwukrotnie nominowany do nagrody Grammy skrzypek Jesse Mills, a wśród śpiewaków znajdą się Amanda Majeski i Tamara Mumford.

Fryderyk Chopin: uosobienie sprzeczności.

Już podczas swego krótkiego życia – które zbiegło się w czasie z najbardziej istotnymi okresami ewolucji współczesnej pianistyki – Chopin uchodził za największego poetę fortepianu. Korzystając z najnowszych innowacji technicznych w budowie tego instrumentu wydobył z niego nową głębię harmonii, kolorów i wyrazu; następne pokolenia pianistów niewątpliwie pozostały pod ogromnym wpływem jego techniki i harmonicznego języka. Najważniejszą cechą charakterystyczną dla jego muzyki jest upodobanie do polskich melodii i tańców ludowych. Twórczość tego kompozytora była postrzegana jako głos rozdartego i uciskanego narodu; do dziś Chopin jest głęboko czczonym symbolem narodowym. Jednak kompozytor – z pochodzenia pół-Francuz i jeden z wielu polskich uchodźców czasu Wielkiej Emigracji – spędził dojrzałe lata w Paryżu, gdzie należał do elity emigracyjnej społeczności. To właśnie na paryskim cmentarzu Père Lachaise artysta został pochowany, pomimo że jego serce wróciło do Warszawy, miasta jego młodości, gdzie pogrzebano je w kościele Świętego Krzyża. Ta sprzeczność jest jedną z wielu, jakie napotykamy próbując zrozumieć Chopina i jego spuściznę. Mimo, że sam był wielkim artystą Romantyzmu, kompozytorami, których Chopin cenił najbardziej byli Bach i Mozart. Tworzył dzieła o charakterze narodowym – a mimo to jego muzyka znajduje uznanie na całym świecie jako uniwersalna.

Mimo, że jego kompozycje cechuje głęboka introspekcja, ich twórca wykształcił szczególny rodzaj pianistycznej wirtuozerii. Był postacią publiczną o politycznym znaczeniu – a mimo to jego muzyka zachowuje głęboko osobisty charakter.

Z natury nieśmiały i nękany wielką tremą przed każdym występem, Chopin wystąpił publicznie zaledwie trzydzieści kilka razy, ale prowadził żywot pełen intryg i skandali, jak z hollywoodzkiego filmu. Mimo, że żył tak krótko, pozostawił niewielką ilość muzycznego dorobku, w swych dziełach preferował krótkie, jednoczęściowe utwory, ślad jego twórczości odnaleźć można w całym krajobrazie muzycznym. Nasuwa się pytanie, jakie zadał The Guardian: „Który Chopin jest prawdziwy?”

Pogłębione tematycznie podejście do programu, charakteryzujące Bard Music Festival – który stara się przedstawić dzieła muzyczne w multidyscyplinarnym ujęciu, z naciskiem na ich historyczny kontekst i recepcję oraz w oparciu o najnowsze badania – stwarza idealną platformę dla nowej analizy tych sprzeczności. Festiwal pozwala spojrzeć na dwa światy, pomiędzy którymi żył Chopin – ten polski i ten paryski – przez pryzmat jego życia i kariery. Dwanaście festiwalowych koncertów, prezentowanych na przestrzeni dwóch weekendów sierpnia, będzie podejmować takie zagadnienia jak wpływ operowy bel canto na jego kompozycje instrumentalne; konsekwencje emancypacji dla współczesnych Chopinowi Żydów; różne podejścia do wirtuozerii; tradycja polskiej muzyki chóralnej; oraz ogromne dziedzictwo Chopina, które wpłynęło na całą przyszłość muzyki. Oprócz szerokiego wyboru dzieł samego Chopina – od ulubionych kanonicznych etiud z op.10 po utwory stosunkowo rzadko wykonywane, jak pieśni – w repertuarze znajdą się także utwory wielu z jego rodaków i współczesnych. Będą wśród nich inni Polacy – jak Maria Szymanowska czy Karol Lipiński; pierwszy nauczyciel Chopina, Józef Elsner; inni wirtuozowie, jak Paganini, List czy Sigismond Thalberg; mistrzowie opery, którzy byli dla Chopina inspiracją, jak Donizetti, Bellini, Meyerbeer, Halévy, Rossini oraz Weber; oraz twórcy, którzy pozostawali pod jego wpływem – od Schumanna i Brahmsa po Scriabina, Rachmaninowa, Debussy’ego, Fauré oraz Polaków Szymanowskiego, Wieniawskiego i Paderewskiego. Obok wczesnych utworów na fortepian i orkiestrę, które przyniosły Chopinowi sławę, w programie znajdą się rzadko wykonywane koncerty które kompozytor znał i grywał, kompozycje Johanna Nepomuka Hummela, Ignaza Moschelesa, Friedricha Kalkbrennera i Ferdinanda Riesa. Jako wielki finał festiwalu – i na zamknięcie całego trwającego siedem tygodni SummerScape – Bard zaprezentuje arcydzieła dwóch kompozytorów, Chopina i Berlioza: przyjaciół, którzy jednak reprezentowali bardzo różne podejście do muzycznego Romantyzmu.

Program Chopin i jego świat

Chopin, the Piano, and Musical Culture of the 19th Century / Chopin, fortepian i kultura muzyczna XIX wieku (11-13 sierpnia)

Program 1 „The Genius of Chopin” („Geniusz Chopina”) – w programie znajdą się: jedno z chopinowskich arcydzieł, ulubiony przez publiczność Koncert fortepianowy f-moll; rzadko wykonywane pieśni do słów najbardziej cenionych przez kompozytora polskich poetów; oraz wariacje na temat arii Là ci darem la mano z opery Don Giovanni, w oryginalnej wersji na fortepian i orkiestrę. To właśnie dzieło, wykonane przez Chopina na zakończenie koncertowego debiutu w Paryżu, sprawiło, że Schumann zakrzyknął: „Panowie, czapki z głów – oto geniusz!” – co otworzyło polskiemu kompozytorowi wrota do europejskiej kariery.

Program 2 „Chopin and Warsaw” („Chopin i Warszawa”) oparty będzie na zespole wykonawców złożonym z członków grupy TŌN i będzie zestawiał niektóre z wczesnych kompozycji Chopina – między innymi jego Trio fortepianowe g-moll op. 8 – z muzyką najbardziej znanych kompozytorów warszawskich czasów jego młodości.

Wśród nich znajdą się Karol Lipiński, którego kompozycje skrzypcowe miały wpływ na podejście Chopina do własnego stylu melodycznego; Karol Kurpiński, który był jego bliskim muzycznym współpracownikiem; oraz nauczyciel Chopina Józef Elsner, założyciel Konserwatorium Warszawskiego, którego klasycyzm wywarł ogromny wpływ na młodego kompozytora.

W programie tym znajdzie się też niezmiernie rzadko programowany Koncert fortepianowy nr 2 Johanna Nepomuka Hummela – utwór, który Chopin wykonywał pod okiem Elsnera i później wykorzystywał jako inspirację we własnych kompozycjach koncertowych.

Chopin, który był gorącym zwolennikiem bel canto, zwykł mówić uczniom, pobierającym u niego lekcje fortepianu: „Musicie śpiewać, jeśli chcecie grać!” W Programie 3, zatytułowanym „From the Opera House to the Concert Hall” („Od gmachu opery do sali koncertowej”), Bard analizuje związek pomiędzy kompozycjami operowymi a instrumentalnymi.

Na program złożą się rzadko słyszane dzieła orkiestrowe takich mistrzów opery jak Spohr, Bellini, Weber oraz Meyerbeer; twórczość tego ostatniego będzie reprezentowana przez balet z opery Robert le diable, po usłyszeniu której Chopin nazwał jej twórcę „nieśmiertelnym”. Koncert zakończy znakomity III akt z opery Otello Rossiniego, dzieła, które miało ogromny wpływ, ale na długie lata zniknęło w cieniu późniejszej operowej adaptacji szekspirowskiej tragedii, stworzonej przez Verdiego.

W Programie 4 „The Piano in the 19th Century” („Fortepian wieku XIX”) powracający na festiwalową scenę ulubieniec publiczności Piers Lane Bard zaprezentuje jeden ze swych koncertów z komentarzem, prowadząc znad klawiatury opowieść o romantycznej pianistyce od Chopina po Rachmaninowa.

Lane – pianista, dla którego zdaniem Gramophone „żadne pochwały nie są dosyć wielkie” – jest jednym z wiodących ekspertów pianistycznych; w 2016 był dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Sydney (Sydney International Piano Competition); jest także autorem i prezenterem 54-odcinkowej serii radiowej The Piano, emitowanej przez BBC Radio 3.

Wiek Oświecenia przyniósł zniesienie praw dyskryminujących Żydów, najpierw we Francji, potem w pozostałych krajach Europy. Skutkiem tego pokolenie Chopina stało się pierwszym, w którym zaistnieli liczni wpływowi muzycy pochodzenia żydowskiego. Program 5 „The Consequences of Emancipation: Chopin’s Jewish Contemporaries” („Konsekwencje emancypacji: Żydowscy współcześni Chopina”) zestawia kompozycje, które urodzony w Polsce kompozytor zadedykował swoim żydowskim patronom i uczniom – wśród których jest takie arcydzieło jak Ballada f-moll – z dziełami jego żydowskich znajomych, takich jak Mendelssohn, Charles-Valentin Alkan, bliski przyjaciel Chopina Ferdinand Hiller oraz Ignaz Moscheles, którego niezwykle rzadko słyszany III Koncert fortepianowy zamyka program koncertu.

Równocześnie ze wzrostem tolerancji religijnej rozwinęła się nowo odkryta apoteoza indywidualności, którego przykładem jest kult wirtuozerii, który opanował Europę. Zamiast muzyków-pokornych sług swej sztuki pojawili się soliści-megagwiazdy. Mimo to, jak pokazuje Program 6 „Virtuosity and Its Discontents” („Wirtuozeria jako źródło cierpień”), wielu z nich miało ambiwalentne uczucia względem swej wirtuozerii. Schumann otwarcie krytykował kult wirtuozów jako przejaw drobnomieszczańskiej obłudy; Chopin, mimo mistrzowskiego opanowania klawiatury, bardziej cenił subtelność i niuanse niż wirtuozerską ekwilibrystykę; nawet Liszt, kwintesencja wirtuoza, komponował także bardziej introspektywne utwory, jak medytacyjne w nastroju Pocieszenie Des-dur. Mimo to jednak Chopin podziwiał nieprawdopodobną zręczność, nie tylko Liszta i Paganiniego, ale także Friedricha Kalkbrennera, któremu zadedykował Koncert e-moll; twórca ten skomponował swój Koncert fortepianowy d-moll w taki sposób, by móc popisać się swoimi nadludzkimi zdolnościami.

Originality and Influence / Oryginalność i wpływ (18-20 sierpnia)

Program 7 „Chopin and the Piano” („Chopin i fortepian”), który składa hołd artyzmowi kompozytora za pośrednictwem szerokiego wyboru najważniejszych z jego utworów które stały się częścią fortepianowego repertuaru. Znajdzie się wśród nich sześć przełomowych Etiud, stanowiących apogeum tej pedagogicznej formy, oraz Sonata b-moll, w której aspekty polifoniczne ujawniają wpływ Bacha, a słynny Marsz pogrzebowy zdradza inspiracje Beethovena; ponadto nieustająco popularny Polonez As-dur oraz Mazurki z op. 59 – utwory, w których za inspirację dla kompozycji o nadzwyczajnej subtelności i odważnej oryginalności posłużyły Chopinowi dwa z jego ulubionych tradycyjnych tańców polskich.

W przeciwieństwie do Liszta, który na scenie był w swoim żywiole, Chopin cierpiał na wielką tremę i unikał jak mógł publicznych występów. Stąd tak w Warszawie, jak i później w Paryżu, artysta występował głównie w prywatnych salonach, na spotkaniach towarzyskich które stały się siłą napędową Oświecenia.

Program 8 „Chopin and the Salon” („Chopin na salonach”) prezentuje przykłady walców i ballad obok salonowej muzyki autorów, z którymi Chopin się tam zetknął – postaci takich jak jego rodaczka Maria Szymanowska; mezzosopranistka Pauline Viardot i wiolonczelista Auguste Franchomme, z którymi Chopin się przyjaźnił; liryczny kompozytor John Field, którego Nokturny stały się inspiracją dla jego własnych; Clara Wieck Schumann, którą Chopin uważał za „jedyną Niemkę, która potrafi grać muzykę”; oraz Ferdinand Ries, którego chopinowski III Koncert fortepianowy sam Chopin grywał.

Józef Elsner był jednym z wielu osób wyrażających nadzieje, że to właśnie Chopin napisze pierwszą wielką polską operę; ten zaszczyt stał się jednak udziałem jego współczesnego Stanisława Moniuszki. Program 9 „The Polish National Opera –  Halka” („Polska opera narodowa – Halka”) zaprezentuje American Symphony Orchestra w pół-koncertowym wykonaniu o wiele zbyt rzadko słyszanej opery Halka, czteroaktowego dzieła, które zapewniło Moniuszce historyczną pozycję twórcy polskiej opery.

Halka – opowieść o miłości i zdradzie oparta jest na politycznie zaangażowanym libretcie Włodzimierza Wolskiego, poety o radykalnych poglądach – jest regularnie wystawiana w Polsce, ale praktycznie nieznana poza jej granicami, mimo, że jest „melodyjna, poruszająca i przyjemna… co rzadko spotykane” (Washington Post).

W tym wykonaniu Halki w tytułowej roli wystąpi sopranistka Amanda Majeski, reżyserką jest Mary Birnbaum, autorem scenografii – Grace Laubacher, a projektu oświetlenia – Anshuman Bhatia. Wszyscy członkowie zespołu produkcyjnego byli zaangażowani w zeszłoroczną podwójną prezentację Le Villi i La Navarraise.

Zarówno Polska, gdzie Chopin się urodził, jak i jego przybrana ojczyzna – Francja mają znakomitą tradycję chóralną. Chór Bard Festival Chorale będzie głównym wykonawcą Programu 10 „From the Sacred to the Revolutionary: Choral Works from Poland and France” („Od sacrum po rewolucję: polskie i francuskie dzieła chóralne”), w którym znajdą się przykłady utworów powstałych na przestrzeni czterech stuleci: od sakralnych kompozycji polskiego mistrza Baroku Grzegorza Górczyckiego po dzieła współczesnych Chopinowi Paryżan.

Wśród tych ostatnich znajdą się przyjaciel Chopina Luigi Cherubini, wiodący kompozytor Paryża w dobie rewolucji; Auber, który był następcą Cherubiniego na stanowisku dyrektora paryskiego Konserwatorium; oraz Halévy – nauczyciel Gounoda, Bizeta i Sain-Saënsa – którego Shiru ladonai shir chadash jest jednym z arcydzieł żydowskiej muzyki liturgicznej przeznaczonej do synagogi.

Wpływ, jaki wywarł Chopin na innych kompozytorów skłonił niektórych z nich do złożenia mu bezpośredniego hołdu za pośrednictwem własnych utworów – jak jedna z części Karnawału Schumanna, nazwana na jego cześć, czy Études Debussy’ego, dedykowane jego pamięci. Inni pod wpływem Chopina próbowali swej ręki w formach, które dzięki niemu zyskały popularność – Szymanowski pisał Mazurki, Grieg skomponował Nokturn, a Wieniawski Polonaise brillante D-dur.

Jak jednak świadczą pieśni Rachmaninowa czy utwory fortepianowe Brahmsa, Scriabina czy Fauré, wpływ zaawansowanej chromatyki i innowacji melodycznych wywodzących się z muzycznego języka Chopina był o wiele głębszy. Program 11 „Chopin’s Influence” („Pod wpływem Chopina”) eksploruje tę trwałą spuściznę, by zakończyć się ostatnim kameralnym utworem samego Chopina – Sonatą wiolonczelową g-moll, o którą kompozytor poprosił na łożu śmierci.

Mimo, że Chopin był jednym z wiodących przedstawicieli Romantyzmu, w wielu aspektach reprezentował go jednak mniej wydatnie niż najważniejszy paryski kompozytor tego okresu i przez jakiś czas przyjaciel Berlioz. Podejście tych dwóch kompozytorów było biegunowo różne. Berlioz był jednym z nielicznych kompozytorów nie komponujących przy klawiaturze; Chopin tworzył muzykę wyłącznie przy fortepianie. Podczas gdy Berlioz uczynił orkiestrację centrum swoich zainteresowań i opublikował wpływowy traktat na jej temat, chopinowskie orkiestracje często są uważane za zbyteczne. Podobnie było z ich muzycznymi upodobaniami: Chopin preferował Bacha i Mozarta i starał się unikać opisowych tytułów czy pozamuzycznych komentarzy; Berlioz zaś wolał Beethovena, był pionierem muzyki programowej i często opierał się na inspiracjach z literatury. Ostatni koncert tego sezonu ilustruje wszystkie te różnice. Program 12 „Shared Passions, Different Paths” („Wspólne pasje, różne drogi”) składa się z dwóch współczesnych sobie utworów orkiestrowych, z których każde jest charakterystyczne dla swojego twórcy. W delikatnie wzniosłym Andante spianato i Wielkim Polonezie Es-dur dominacja fortepianu nie ulega wątpliwości już od pierwszych taktów surowego, pozbawionego akompaniamentu początku. Dla kontrastu, Roméo et Juliette Berlioza jest monumentalnym, Beethovenowskim chorałem symfonicznym, bliskim szekspirowskiemu oryginałowi; utwór rozpisany jest na dwójkę solistów, orkiestrę i rozszerzony skład orkiestry. W tym zestawieniu przeciwieństw obydwa utwory reprezentują najlepsze cechy Romantyzmu i stanowią znakomity finał dla ambitnego i pogłębionego programu festiwalu w Bard.

Wydarzenia towarzyszące i planowana publikacja

Obok dwunastu koncertów planowany jest specjalny wieczór z New York Wind Symphony w programie łączącym dzieła dwóch współczesnych Chopinowi paryskich kompozytorów – Petite symphonie Gounoda oraz Grande symphonie funèbre et triomphale Berlioza – oraz koncert, którego kuratorami są muzycy Bard Music West, poświęcony inspiracjom Chopina. Prócz dwóch dyskusji panelowych dostępnych bezpłatnie – „Chopin: Real and Imagined” („Chopin prawdziwy i wyimaginowany”) i „The Piano in Society, Culture, and Politics” („Fortepian a społeczeństwo, kultura i polityka”) – każdy z dwunastu koncertów poprzedzony będzie informacyjną prelekcją, wyjaśniającą kontekst tematyczny programu. Ponadto w Spiegeltent będą miały miejsce imprezy: John Cage’s Musicircus (13 sierpnia); przedstawienie kabaretowe, w którym wystąpią Rebecca Havemeyer, Dane Terry i Christeene (12 sierpnia); wystąpi również gospodarz poprzednich festiwali pan+i Justin Vivian Bond (19 sierpnia).

Od początku istnienia Bard Music Festival, zainaugurowanego w latach 1990 przez „Brahms and His World”, wydawnictwo Princeton University Press przygotowuje co sezon publikację towarzyszącą festiwalowi, zawierającą eseje oraz przetłumaczone materiały dokumentalne związane z kompozytorem, któremu poświęcony był festiwal i środowisku, w jakim się on obracał. Redaktorami następnego tomu tej serii są badacze-rezydenci: Halina Goldberg, autorka książki Music in Chopin’s Warsaw (Muzyka chopinowskiej Warszawy) oraz Jonathan Bellman, który niedawno opublikował tom Chopin’s Polish Ballade: op. 38 as Narrative of National Martyrdom (Polska ballada Chopina: op. 38 jako opowieść o narodowym męczeństwie).

Prasa o Bard Music Festival

New York Times zauważa: „Festiwalowi muzycznemu w Bard udało się przerosnąć oczekiwania publiczności, realizując wyjątkowo wiele ambitnych przedsięwzięć w ramach dorocznych pogłębionych prezentacji poświęconych wiodącym kompozytorom muzyki poważnej”.

Od początku istnienia festiwalu Botstein i Bard Music Festival wzbogacili typowy repertuar koncertowy o liczne ważne odkrycia. Jak pisze dziennikarz New Yorkera Alex Ross, „Bard SummerScape i Bard Music Festival zawsze wydobywają stosy nieodkrytych skarbów”. Pomimo, że wynaleziona przez Bard formuła tematycznych festiwali muzycznych znalazła licznych naśladowców, „nic nie może się równać z fascynującymi letnimi programami muzycznymi, które rodzą się w głowie Leona Botsteina” (Bloomberg News).

Opisywany jako „połączenie obozu szkoleniowego z duchowym gabinetem odnowy biologicznej” (New York Times), festiwal muzyczny w Bard konsekwentnie zbiera znakomite opinie międzynarodowych krytyków. NPR wymienia go pośród „10 festiwali muzyki poważnej których nie można przegapić”, Los Angeles Times nazywa „najbardziej stymulującym letnim festiwalem muzycznym,” zaś weteran dziennikarstwa Steve Smith wyznaje na swoim blogu: „Dla bezwstydnego maniaka muzyki poważnej takiego jak ja, Bard Music Festival jest pokusą której nie sposób się oprzeć: to bajeczne bogactwo muzyki najważniejszych kompozytorów tradycji klasycznej, osadzone w kontekście dzieł ich poprzedników, współczesnych, kolegów, przyjaciół, wrogów, uczniów, naśladowców – wszystkiego, co tylko można sobie wymyślić”.

Na łamach New Yorkera Alex Ross komentuje: „W Bard publiczność jest niemal tak samo liczna na prelekcjach i dyskusjach panelowych jak na koncertach: ta publiczność pragnie myśleć o muzyce, a nie tylko się w niej kąpać”. Dziennikarz Wall Street Journal Barrymore Laurence Scherer potwierdza tę opinię: „The Bard Music Festival… nie trzeba już nikomu przedstawiać. Pod odważnym kierownictwem dyrygenta-badacza Leona Botsteina od dawna stał się on jednym z najbardziej stymulujących intelektualnie amerykańskich festiwali letnich i często okazuje się najbardziej satysfakcjonującym pod względem muzycznym”.

Instytut Kultury Polskiej w Nowym Jorku, który istnieje od 2000 roku jest placówką dyplomatyczną podlegającą Ministerstwu Spraw Zagranicznych Rzeczpospolitej Polskiej, działającą w sferze dyplomacji publicznej. Misją Instytutu jest upowszechnianie kompleksowej wiedzy o Polsce, polskiej historii i dziedzictwie narodowym w świecie oraz promowanie wkładu współczesnej Polski w światowy dorobek kulturalny. Realizuje ją poprzez inicjowanie, wspieranie i promowanie współpracy pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi w dziedzinie sztuki, edukacji, nauki oraz w wielu innych wymiarach życia intelektualnego i społecznego. Jego głównym zadaniem jest zapewnienie polskiej obecności w programach najważniejszych ośrodków amerykańskich i w dużych przedsięwzięciach międzynarodowych. Instytut współpracuje z renomowanymi instytucjami kultury, ośrodkami akademickimi i środowiskami opiniotwórczymi działającymi na rynku amerykańskim. Do jego głównych partnerów należą tak prestiżowe organizacje, jak Lincoln Center for the Performing Arts, Brooklyn Academy of Music, The Museum of Modern Art, The PEN American Center, The Poetry Society of America, National Gallery of Art, Yale University, Columbia University, Princeton University, Harvard Film Archive, CUNY Graduate Center, Julliard School of Music, The New Museum, The Jewish Museum, La MaMa E.T.C. oraz wiele innych. Podczas kilkunastu lat pracy prezentował Ameryce dokonania wybitnych polskich twórców, m.in. Romana Polańskiego, Andrzeja Wajdy i Jerzego Skolimowskiego, pisarzy Czesława Miłosza, Adama Zagajewskiego i Wisławy Szymborskiej, kompozytorów Krzysztofa Pendereckiego, Witolda Lutosławskiego i Mikołaja Góreckiego, twórców teatralnych Krystiana Lupy, Jerzego Grotowskiego i Tadeusza Kantora; artystów Krzysztofa Wodiczko, Katarzyny Kozyry, Aliny Szapocznikow oraz wielu innych ważnych postaci ze świata artystycznego. Jest inicjatorem i aktywnym uczestnikiem debat z zakresu szeroko rozumianej humanistyki, w tym dotyczących historii i najważniejszych współczesnych zjawisk społeczno-politycznych. Opera Halka jest prezentowana na Festiwalu przy wsparciu Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku.

                                                                                                (inf. własna)