Przegląd nowości

Raymond Duffaut – całe życie dla opery

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 26, czerwiec 2017 19:22

Dwa lata później, po odejściu ówczesnego dyrektora tamtejszej Opery na emeryturę zaproponowano tę funkcję właśnie Raymondowi Duffaut, który początkowo miał pewne obiekcje z tego względu, że jego ojciec był merem rzeczonego miasta. Nie chciał, aby uważano, iż to ten fakt, a nie jego kompetencje, zaważyły na złożonej mu propozycji. Ostatecznie przyjął ofertę i w roku 1974 stanął na czele Opery w Awinionie, kierując jej działalnością – z małą przerwą – aż do dzisiaj. Ta data wyznaczała początek jego trwającej już ponad czterdzieści lat przygody ze sztuką operową. Warto zresztą dodać, że w uznaniu jego talentu w roku 1981 powierzono mu też szefowanie prestiżowemu i znanemu na całym świecie Festiwalowi Chorégies d’Orange, poświęconej operze i muzyce klasycznej manifestacji, organizowanej co roku w antycznym teatrze na południu Francji. Na marginesie trzeba zaznaczyć, że przed rokiem zrezygnował on z tego stanowiska na skutek braku zrozumienia ze strony lokalnych władz, które zostały zdominowane przez skrajną prawicę. W roku 1996 Duffaut został mianowany przewodniczącym Francuskiego Centrum Promocji Lirycznej, którego misja polega na wspieraniu młodych śpiewaków na początku ich trudnej drogi artystycznej. Jest też wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Oper Francji i doradcą artystycznym już nie tylko wspomnianej placówki w Awinionie, ale także Opery w podparyskiej miejscowości Massy. To wszystko świadczy o tym, jak ważną rolę odgrywa Raymond Duffaut we francuskim – i nie tylko – pejzażu sztuki lirycznej. Uznanie wzbudza jego ogromne zaangażowanie na wspomnianym już polu promowania młodych adeptów śpiewu operowego. Duffaut cieszy się, że w jego kraju wyrosła pokaźna już grupa doskonałych artystów, w czym sam ma zresztą niemały udział. Jego zdaniem większość z nich posiada niezwykle ważne dziś w wykonawstwie operowym zalety: wyczucie stylu, muzykalność, doskonałą dykcję czy znajomość języków obcych. I chociaż brakuje jeszcze we Francji wybitnych wykonawców ról wagnerowskich czy śpiewaków specjalizujących się w grands opéras Verdiego, to przecież i tak są oni bardzo cenieni na świecie w innego typu repertuarze, imponując walorami artystycznymi, których poprzedniemu pokoleniu śpiewaków francuskich często brakowało. Raymond Duffaut słusznie jednak zauważa, że nie wystarczy zapewnić młodym muzykom odpowiedniego wykształcenia, jeśli później nie daje się im szansy na regularne występowanie przed publicznością i to przecież niekoniecznie od razu w pierwszoplanowych rolach. Ale to wymaga oczywiście gotowości dyrektorów teatrów do podejmowania pewnego ryzyka, bez którego wszakże nie ma mowy o przyszłości i rozwoju. Duffaut oburza się też na fakt, że zbyt często zdarzają się takie sytuacje, że w produkcjach wielu teatrów operowych we Francji (utrzymywanych przecież przez podatników) pojawiają się obsady złożone wyłącznie ze śpiewaków przybywających zza granicy. A dzieje się tak nawet w przypadku pozycji z rodzimego repertuaru. Zarazem dyrektor przyznaje, że sytuacja artystów lirycznych jest obecnie trudniejsza niż w przeszłości. Wynika to z ograniczeń finansowych, które sprawiają, iż podczas krócej trwających sezonów wystawia się mniejszą liczbę przedstawień. Ponadto francuscy artyści muszą stawiać czoła konkurencji śpiewaków anglo-saksońskich i tych przybywających z Europy Wschodniej oraz – w mniejszym stopniu – z Korei Południowej i Japonii.

• « poprz.
• nast. »