Przegląd nowości

Mascagni i Leoncavallo w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 06, czerwiec 2017 22:01

Wprowadzając epizod, podczas którego uczestnicy religijnej uroczystości podciągają na linie naprędce skonstruowaną figurę Chrystusa, Frédric wyraźnie nawiązuje do tradycji Ameryki Łacińskiej. Nadaje to jego wizji bardziej uniwersalny wymiar, bo pokazuje, że nie ma żadnej różnicy pomiędzy nędzną prowincją włoską i na przykład brazylijskimi fawelami.

Utrzymany w sepiowym kolorze (reżyseria świateł Nicolas Descoteaux) i wyraźnie odwołujący się do filmowej estetyki obraz nabiera zdecydowanie czerwonego zabarwienia w momencie, kiedy Alfio podrzyna (w bardzo realistycznym i wręcz wstrząsającym geście) gardło Turiddu.

Po przerwie reżyser pokazuje nam już inną rzeczywistość, która zarazem jest kontynuacją poprzedniej historii. Otóż domyślamy się, że dzielnica ubogich została zrównana z ziemią przez ciężki sprzęt, bo na jej miejscu wzniesiono (jak to się na ogół w takich miejscach zdarza) ogromne i równie degradujące ludzi bloki mieszkalne. W gruncie rzeczy nic się tak naprawdę nie zmieniło, bo pozbawieni wszelkiej nadziei na przyszłość biedacy tkwią nadal i nieodmiennie w tej samej nędznej egzystencji. Zmienił się natomiast ogólny kontekst, albowiem z okresu lat pięćdziesiątych Kristian Frédric przenosi nas do roku 1978, kiedy to Włochy przeżywały głęboki kryzys polityczny, Czerwone Brygady krwawo rozprawiały się z przedstawicielami establishmentu, a światem wstrząsnęła wiadomość o bestialskiej zbrodni dokonanej na Aldo Moro, przywódcy Chrześcijańskiej Demokracji. Reżyser posuwa się nawet do puszczenia z głośników dokumentalnych nagrań, na których słychać głosy oprawców informujących o miejscu porzucenia zwłok zamordowanego polityka. Co roku do wspomnianych bloków przyjeżdża grupa teatralna, która odgrywa przed zdesperowanymi mieszkańcami Pajaców.

• « poprz.
• nast. »