Przegląd nowości

Mascagni i Leoncavallo w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 06, czerwiec 2017 22:01

To w społeczeństwie budzą się potwory, które zdaniem Frédrica drzemią w każdym z nas. Ogólnie rzecz ujmując jego inscenizacyjna koncepcja polega na fotograficznym oddaniu codziennej rzeczywistości dwóch włoskich generacji, które będą się brutalnie ścierać na oczach widzów, gdyż nawet jeżeli przytaczane historie należą już do przeszłości, to przecież wciąż znajdują one swój oddźwięk we współczesnych czasach.

Dzieje się tak dlatego, że – właśnie podobnie jak stare fotografie – przechowują one w sobie ślady prawdziwego życia, cierpienia i niestety również przelanej krwi. Owe ślady reżyser określa mianem „bruzd cierpienia” i taki właśnie podtytuł – wyświetlany na kurtynie - nosi w jego inscenizacji zarówno pierwsze, jak i drugie dzieło.

W Rycerskości wieśniaczej Frédric przenosi nas do południowych Włoch z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, rozgrzanych słońcem i zalanych oślepiającym światłem. Wypełniająca całą przestrzeń scenografia (autorstwa Bruno de Lavenère) przywołuje jakiś fragment dzielnicy biedoty, ze skonstruowanymi z kartonów i zużytych kawałków drewna schronień, które muszą zastąpić nieosiągalne dla biedaków domy. Jesteśmy świadkami pozbawionych delikatności gestów ich mieszkańców, a zarazem demonstracji ich rozpalonych zmysłów, zastępujących momenty czułości wyuzdanymi scenami bezwstydnie uprawianego seksu. Po częściowym obrocie sceny ukazuje się zniszczony kościół, do którego zmierzają zdradzający dobre samopoczucie miejscowi „burżuje”, wielkodusznie godzący się przy rzadkich okazjach świąt religijnych (w tym przypadku Wielkanocnych) na wspólną modlitwę z godnym pogardy pospólstwem.

• « poprz.
• nast. »