Przegląd nowości

Wizyta w Teatro de la Zarzuela w Madrycie

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 04, czerwiec 2017 21:25

Wolne nauczanie opowiada historię Don Saturnino, ojca Pury, młodej dziewczyny wykształconej we francuskiej szkole katolickiej, oraz Federica, przyszłego męża tej ostatniej, który pragnie ją zapisać do bardziej liberalnej szkoły, aby nauczyła się tam obowiązujących we współczesnym społeczeństwie reguł savoir-vivre’u. W podobnie frywolnym tonie utrzymana jest rozgrywająca się w Madrycie (w roku 1905) akcja Białego kociaczka. Szykujący się do ślubu ze swoją kuzynką – bogatą kobietą, której nie kocha – Manolo świętuje swoje ostatnie chwile w kawalerskim stanie. Gwiazdą wieczoru jest popularna śpiewaczka nazywana „białym kociaczkiem”, która zawarła potajemny układ z ojcem narzeczonego, niejakim Rosario, aby udzielić młodemu człowiekowi lekcji dobrego sprawowania. Obie pozycje zostały przez reżysera spektaklu Enrique’a Viana (dyrektora rzeczonego teatru) połączone w taki sposób, aby utworzyć z nich jedną ciągłą strukturę narracyjną.

Viana postanowił też dokonać daleko posuniętej adaptacji tekstów mówionych, uznając z jednej strony, że zawarte w oryginale sytuacje komiczne mogą być już dla współczesnej publiczności zupełnie niezrozumiałe, z drugiej zaś, że niektóre fragmenty przybierają już dzisiaj wymowę seksistowską i że w związku z tym należy je zmodyfikować. Można oczywiście dyskutować nad zasadnością takich argumentów w kontekście pozycji o zdecydowanie komicznym charakterze. Przyznać natomiast trzeba, że reżyserowi udało się zbudować niebywale dynamiczne, wręcz żywiołowe, barwne i tryskające humorem przedstawienie, utrzymujące uwagę zachwyconych widzów w stałym napięciu. Jego dodatkowym atutem jest oryginalny pomysł na całkowitą zmianę konfiguracji widowni. Otóż na parterze wymontowano sześćset krzeseł i tam właśnie zorganizowano wielką scenę, którą otaczają rozmieszczeni na balkonach oraz w miejscu głównej sceny widzowie. Skutek tego zabiegu – oprócz rozciągnięcia akcji na zdecydowanie większą przestrzeń – jest taki, że publiczność jest niemalże naturalnie wciągnięta w rozgrywające się pośrodku zdarzenia aktorskie i spontanicznie reaguje na często zwracających się do niej wykonawców. Wśród nich znajdują się takie gwiazdy jak mezzosopranistki Cristina Faus (Cristina, Rosario), Maria José Suárez, Isabel González i Ana Santamarina, sopranistki Carmen Gaviria i Carolina Masetti, piosenkarz Roko, tenor Angel Ruiz (Mąż, Don Servando), baryton Axier Sánchez (Manolo) czy tacy znani aktorzy jak Gurutze Beitia, José Luis Martinez i Iñaki Maruri. Ponadto dołączył do nich złożony z dwudziestu tancerzy zespół baletowy, który brawurowo realizuje liczne układy choreograficzne (autorstwa Nurii Castejón) o komicznym i wręcz szalonym charakterze. Podziw wzbudzają cieszące oczy niezwykłym bogactwem i wielokrotnie w trakcie całego wieczoru zmieniane stroje, skrojone przez Pepe Corzo. Inwencji nie brakuje też ruchomej i wyjątkowo funkcjonalnej scenografii (Daniel Bianco), której wiele elementów ulega zręcznym i służącym nieustannemu ożywianiu akcji przekształceniom. Fantastycznej plastyczności i atrakcyjności przedstawienia idealnie służy czarująco prowadzona przez Alberta Faurę reżyseria świateł. A zjawiskowa gra madryckiej orkiestry, na której czele stoi wyspecjalizowany w stylistyce muzycznej zarzueli Manuel Coves nie pozostawia nikogo obojętnym i sprawia, iż nogi same ruszają do tańca w hiszpańskich, rozgrzanych do czerwoności rytmach. Doprawdy był to niezapomniany wieczór w doborowym towarzystwie ze świata zarzueli.

                                                                                     Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »