Przegląd nowości

Pod znakiem Kaiji Saariaho i wiolonczeli

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 08, maj 2017 18:08

W jego wewnętrznym rozwoju znajdowały zastosowanie rudymenty formy repryzowej, obok których pojawiały się odcinki imitacyjnej natury, a nawet zalążki przebiegów fugowanych. Wiolonczela zabrzmiała jeszcze na finał, w przywołanym już Koncercie Sławomira Kaczorowskiego, przeznaczonym dla Dominika Połońskiego, mogącego posługiwać się wyłącznie prawą ręką. W stosunku do wcześniej napisanego dla niego utworu Olgi Hans, ograniczonego przede wszystkim do efektów szmerowych, kompozycja Kaczorowskiego stanowi znaczny postęp, albowiem pojawiają się również dźwięki o określonej wysokości, wydobywane nie tylko za pomocą smyczka, ale i pizzicato. To ostatnie w znacznym stopniu wyznacza sposób towarzyszenia orkiestry, obok często pojawiającego się efektu tremolowania smyczków, do których zredukowany został skład zespołu. Jednym z ważniejszych wydarzeń festiwalu było wykonanie Dróg powietrza. Splątanych ech Wojciecha Ziemowita Zycha.

Nie po raz pierwszy kompozytor ten tworzy muzykę przestrzenną, że przywołam Postgramatykę Miłosza lub Solilokwium II czyli Pejzaż myśli zamarłych na klarnet kontrabasowy i dwadzieścia instrumentów. Tym razem jest to koncert podwójny, w którym do klarnetu kontrabasowego dołącza unikatowy flet kontrabasowy, na którym grająca Renata Guzik z Orkiestry Muzyki Nowej jest jedyną posiadaczką tego instrumentu w Polsce. Muzycy rozstawieni zostali koncentrycznie wokół wyciemnionego audytorium z dyrygentem Szymonem Bywalcem po środku, baterią perkusji w głębi estrady oraz trąbką, akordeonem i tubą umieszczonymi dodatkowo na balkonie. Dźwięk instrumentów jest amplifikowany elektronicznie, co go zwielokrotnia dynamicznie, a w artykulacji istotną rolę odgrywają efekty glissandowe. W przebiegu wyróżniają się węzły dramaturgiczne pomiędzy odcinkami posiadającymi improwizowany charakter, dzięki czemu jest on zorientowany narracyjnie, posiadając swoje kulminacje, choć nie zdąża ku rozwiązaniu, zachowując kolisty charakter. Tradycyjnie jeden dzień poświęcony został przeglądpwi dokonań kierowanego przez Marka Chołoniewskiego Studia Muzyki Elektroakustycznej Akademii Muzycznej w Krakowie. W większości wypadków były to jednak wyłącznie eksploracje, czyli poszukiwania, jak brzmiało hasło jednej z manifestacji, niewykraczające, jak na razie, poza znamiona jednorazowego eksperymentu. Dwa utwory posiadały cechy performatywne, a więc łączące materiał studyjny, wcześniej przygotowany, z żywą kreacją. W Canción de tonto Pauliny Łuciuk warstwie nagranych ludowych śpiewów kobiecych, ich przetworzeniom, a także sztucznie generowanym dźwiękom i  projekcjom wideo, zawierającym między innymi fragmenty tytułowego wiersza Federico Garcii Lorki oraz motywy graficzne, towarzyszył występ na żywo kompozytorki, przebranej w kostium z dyskretnymi aplikacjami i haftami pochodzenia ukraińskiego, i wypowiadającej fragmenty tekstu lub pojedyncze słowa, a ponadto wykonującej zaśpiewy czy tylko mimiczne gesty i przemieszczającej się w przestrzeni.

• « poprz.
• nast. »