Przegląd nowości

„La Calisto” Cavalliego w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 01, maj 2017 13:55

Żeby ją uwieść ucieka się on do różnych sztuczek, ale wierna Dianie - czyli bogini czystości - Kallisto odpycha Jowisza. Ten nie daje jednak za wygraną i obsesyjnie zmierzając do celu postanawia posunąć się do zmiany płci, licząc na to, że dzięki takiemu fortelowi będzie mu łatwiej zbliżyć się do opornej dziewicy. Tak wygląda początek opery, w której zakończeniu zazdrosna żona Jowisza, Junona, mści się zamieniając Kallisto w Wielką Niedźwiedzicę.

Autorką nowej inscenizacji dzieła Cavalliego jest francuska reżyserka Mariame Clément, która we współpracy ze scenografką Julią Hansen rozgrywa całą akcję w scenerii przywołującej wybieg dla niedźwiedzi z jakiegoś ogrodu zoologicznego. Ten początkowo pozbawiony atrakcyjności wizualnej, jednolity obraz sceniczny stopniowo nabiera magicznych cech i skutecznie oddaje klimaty poszczególnych epizodów. Dzieje się tak w dużej mierze dzięki pomysłowi umieszczenia w centrum scenicznej przestrzeni wielkiego i obracającego się wokół własnej osi cylindra. Każdy jego obrót odsłania nowe miejsce akcji i przykuwa uwagę publiczności. Dopiero kiedy w finale Kallisto zostaje zamieniona w Wielką Niedźwiedzicę, sceniczny horyzont pokrywa się mocno świecącymi gwiazdami, co nadaje tej wizji niemalże oniryczny charakter. I tylko szkoda, że niektóre powtarzane bez umiaru efekty (jak bez przerwy kręcący się po scenie i przebrany za niedźwiedzia statysta) wywołują pewną monotonię czy że czasami humor reżyserki manifestuje się w mało subtelnym i graniczącym z wulgarnością stylu (sztuczne i wyolbrzymione genitalia satyrów czy symulowany akt zoofilii). Te niepotrzebne akcenty nie są wszakże zepsuć ogólnie pozytywnego odbioru logicznie prowadzonej i spójnej narracji dramaturgicznej, której mocną stroną jest również sprawnie prowadzona gra aktorska. Ponieważ muzyka Cavalliego opiera się tu w dużej mierze na frapujących swym pięknem partiach wokalnych, to gwarancją oddania rzeczonej partyturze pełnej sprawiedliwości jest oczywiście odpowiednie skompletowanie obsady wokalnej.

• « poprz.
• nast. »