Przegląd nowości

Gdzieś w operowej Rosji?

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 25, kwiecień 2017 22:08

Na przestrzeni lat, wykonując partię Tatiany, Anna Netrebko stworzyła już prawdziwą kreację, dopracowaną w najdrobniejszych detalach. Jej walory szczególnie ujawniły się w scenie pisania listu Пускай погибну я – Puskaj, pogibnu ja, w której na bogaty arsenał środków wokalnego wyrazu złożyły się: śpiew mezza voce (półgłosem), efektowne filowanie, czyli ściszanie dźwięku, ale też nieforsowne intonowanie wysokich tonów pełnym, otwartym głosem.

Może jedynie w trzecim akcie, gdy mamy do czynienia z Tatianą po głębokiej przemianie z niedojrzałej marzycielki w kobietę z wyższych sfer, zwłaszcza w finałowej scenie konfrontacji z Onieginem, przydałby się bardziej dramatyczny tembr sopranu, albowiem tessytura partii zdawała się nieco przekraczać naturalny wolumen głosu artystki.

Štefan Kocán, choć nie dysponuje tak przepaścistym basem jak to w rosyjskiej tradycji bywało, za to o idealnie wyrównanej emisji, bez cienia wibrata w głosie. W jego wykonaniu aria Gremina Любви все возрасты покорны– Lubwi wsie wozrasty pokorny odznaczała się kulturą śpiewu i szlachetnością walorów brzmieniowych. Sceniczny wizerunek Leńskiego, afektowanego poety, do pewnego stopnia teatralizującego swoje życie, kiedy w arii przed pojedynkiem Куда, куда, куда вы удалились – Kuda, kuda, kuda wy udalilis snuje już wizję własnej śmierci i odwiedzin ukochanej Olgi na jego grobie, w ujęciu Alexeya Dolgova na dodatek był do granic neurasteniczny, stanowiąc tym sposobem może porte parole samego kompozytora, jak to było na przykład w monachijskiej inscenizacji Krzysztofa Warlikowskiego?

• « poprz.
• nast. »