GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościTrzęsienia ziemi nie było
Strona 7 z 7
Nazajutrz, w skrajnie wyziębionym kościele Bożego Ciała, w Dzwonie umarłych (Carillon des morts) Michela Corette’a za pomocą ostinatowych figur rytmicznych instrumenty smyczkowe w założeniu przywołują dźwięki dzwonu katedralnego w Rouen, w rzeczywistości jednak kompozycja przypomina bardziej żałobną pawanę, odznaczając się znacznym wdziękiem tanecznym.
Wybór tej miniatury o tyle był nieprzypadkowy, że jej autor należał do grona opracowujących po śmierci Jeana Gilles’a jego Mszę za zmarłych (Messe des morts), wykorzystywaną następnie z okazji uroczystości żałobnych zarówno wielkich tego świata z racji pozycji politycznej (Stanisława Leszczyńskiego, Ludwika XV), jak i zasług artystycznej natury (Jean-Philippe’a Rameau).
Dominującą rolę w tym requiem odgrywa partia basowa, wyposażona w wiele arii, zwłaszcza w tej z akompaniamentem fletów prostych odwołującej się do bogatej retoryki dynamicznej, z której potrafił należyty użytek uczynić Lisandro Abadie. Przy tej okazji można też było usłyszeć rzadko spotykaną poza muzyką francuską, specyficzną dla niej odmianę wysokiego głosu męskiego – haute-contre – co na polski nieco oksymoronicznie tłumaczy się jako tenor altowy (została nań przeznaczona tytułowa rola kobieca w męskim wykonaniu w operze Rameau Platea). Jako złowieszcze memento mori zabrzmiał z kolei rozbudowany ustęp chóralny a cappella, przeznaczony na głosy męskie Capellae Cracoviensis, którym towarzyszył tego wieczora zespół instrumentalny Capriccio Stravagante Les 24 violons pod dyrekcją Skipa Sempé. Lesław Czapliński |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |