Przegląd nowości

Jakub nasz współczesny

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 21, marzec 2017 22:21

Ale ponieważ w tym kraju historia dołożyła jeszcze niezwykłą składową żydowską, losy wielu ludzi gmatwają się w sposób niesamowity. Ksiądz polski będący do tego Żydem i chcący zachować pamięć swych przodków dokonuje na sobie eksperymentu, który w normalnych warunkach nie może się udać. W przedstawieniu stajemy się świadkami historii nie tylko jednego niezwykłego człowieka, ale wycinka historii naszej zbiorowości. Mimowolnie utożsamiamy się z bohaterem i współczujemy mu i jest w tym zasługa autentycznej, natchnionej kreacji aktorskiej Łukasza Lewandowskiego. Już od samego początku mamy do czynienia z osobowością tego artysty, gdy jeszcze przed spektaklem prosi publiczność by, wyłączyła telefony komórkowe, nie nagrywała i nie fotografowała przedstawienia i jeszcze dzieli się niekomfortową dla aktora sytuacją, gdy na zaciemnionej widowni widzi ze sceny łunę smartfonowych wyświetlaczy. Być może kilka osób nie wytrzymało nagromadzenia niegodziwości na scenie, przed którymi nie mogli się ukryć spoglądając w ekran fejsa, i dlatego opuściło salę teatru przed końcem tego gorzkiego widowiska. Czy będą utrzymywać, że ich uczucia zostały obrażone? Czy zrzucą winę na reżysera  Odreja Spisaka, który w myśl obowiązujących u nas standardów jest „poganinem”? A może w ten proceder wciągnięci są wszyscy realizatorzy tego spektaklu, cały polski świat teatralny, który bez cenzury przemawia tak okrutnie szczerze?

Historia Jakuba jest zrealizowana bardzo oszczędnie. Poza postacią tytułową wszyscy aktorzy odgrywają po kilka różnych ról, nawet zmieniając płeć. Te ciągłe przebieranki pozwalają zachować  szczyptę humoru w historii, która do przyjemnych nie należy. Jest też trochę dobrej muzyki – króluje tutaj Jan Sebastian Bach i jego Msza h-moll. Niektóre chorały próbują zaśpiewać na głosy wykonawcy spektaklu, ale jeszcze wiele wody musi upłynąć w Wiśle, aby się im ta sztuka udała. Publiczność po zakończeniu przedstawienia długo bije brawo, ale aktorzy nie wychodzą do oklasków. Tego jeszcze nie było. Jest tylko kij bez marchewki.

                                                                          Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »