Przegląd nowości

Interesujące nagrania DVD z DUX-u

Szczegóły

Opublikowano: środa, 08, marzec 2017 14:41

Nagrania dokonano w 2015 roku. Realizatorzy zrezygnowali z bajkowych krajobrazów leśnego jeziorka otoczonego tajemniczym lasem. Akcja została przeniesiona i wkomponowana w przestrzeń dawnej Bydgoszczy, z przełomu XIX i XX wieku, w okolice odrestaurowanego Staromiejskiego Mostu Teatralnego na Brdzie, który w tej sytuacji staje się symbolem granicy między światem baśni, a współczesnością. Świetnym pomysłem reżysera okazał się podział akcji na dwa poziomy, to co na moście dotyczy miasta, a to co bezpośrednio nad wodą jest baśniowym światem Wodnika, Rusałki i wodnych Nimf. Oprawę stanowi świetnie dopasowana do tej dwupoziomowej akcji efektowna dekoracja i interesujące kostiumy luźno nawiązujące do stylu schyłku XIX wieku. Bo choć Rusałka jest baśnią, to zarazem też historią o konflikcie dwóch światów, i o marzeniach, za które warto umrzeć. To właśnie wydaje się być przesłaniem całej inscenizacji.

Siłą zarejestrowanego przedstawienia jest jego poziom muzyczny. Maciej Figas sugestywnie wyeksponował romantyczny urok muzyki Dvořaka, z piękną melodyką i typowymi dla tego okresu kulminacjami brzmieniowymi. Muzyka płynie pod jego precyzyjną batutą szeroką słowiańską frazą, stając się nośnikiem burzliwych emocji. Na szczególne podkreślenie zasługuje świetna i precyzyjna gra orkiestry ujmującej spoistością brzmienia w każdej grupie instrumentów. Z prawdziwą przyjemnością słucha się pięknego śpiewu Magdaleny Polkowskiej, która w partii tytułowej Rusałki daje popis pięknego śpiewu, swobodnego prowadzenia głosu i frazy oraz wyczucia ekspresji. Jej liryczny głos ma dużą siłę i kiedy tego wymaga sytuacja, potrafi zabrzmieć pełnią dramatycznego wyrazu. Dzielnie jej sekundował Tadeusz Szlenkier w partii Księcia zachwycający siłą dźwięku, ekspresją i szlachetną barwą swojego pięknego tenorowego głosu. Oboje stanowili urzekającą parę. Sugestywnie rysują obraz swoich bohaterek, Katarzyna Nowak-Stańczyk jako Obca Księżniczka oraz Darina Gapicz w partii Jezibaby. Choć w przypadku tej drugiej pani przydałoby się nieco więcej demonizmu w głosie i budowaniu roli. Interesującą kreację wokalno-aktorską stworzył Jacek Greszta w partii Wodnika.

Druga płyta to rejestracja oratorium Quo Vadis, będącego scenami dramatycznymi rozpisanymi na bas, baryton, sopran, chór, orkiestrę symfoniczną i organy. Nagrane wykonanie miało miejsce w  Filharmonii Narodowej przez zespół Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego. Wyborny kwartet solistów tworzyli: Aleksandra Kurzak (Ligia), Artur Ruciński (Apostoł Piotr), Rafał Siwek (Przywódca Pretorianów) i Sebastian Szumski (Kantor). Partię organów realizował Arkadiusz Bialica. Solistom towarzyszył Górecki Chamber Choir.

Oratorium miało swoje prawykonanie w 1907 roku w Usti nad Łabą w Czechach, gdzie zyskało dobre przyjęcie. Jednak kompozytor nie do końca był przekonany o wartości swojego najnowszego dzieła więc po dokonaniu w partyturze kilku istotnych poprawek i retuszy Quo Vadis zaprezentowano, jako drugą wersję, w październiku 1909 roku Sali Concertgebouw w Amsterdamie Johanna Schoonderbeeka. Dwa miesiące później wykonaniem swojego dzieła, w tej samej sali dyrygował kompozytor. W 1912 roku Feliks Nowowiejski prowadził Quo Vadis w nowojorskiej Carnegie Hall. W okresie międzywojennym było to najbardziej popularne z polskich dzieł muzyki klasycznej. Do 1939 roku wykonano je ponad 200 razy, w 150 miastach i 13 wersjach językowych. Żaden polski utwór przed tym, ani po tym, nie miał tak wielkiego powodzenia. Polska premiera miała miejsce w Warszawie w 1912 roku. W lipcu 1994 roku Ryszard Peryt zainscenizował to dzieło na scenie Opery Narodowej pod dyrekcją Stefana Stuligrosza.

Okazją do zaprezentowania tego wybitnego dzieła polskiego kompozytora był nadzwyczajny koncert z okazji Roku Nowowiejskiego jaki ogłoszono w 2016 roku. Okazją do tego koncertu były również obchody  jubileuszu 70-lecia Orkiestry Symfonicznej Warmińsko-Mazurskiej Filharmonii im. Feliksa Nowowiejskiego.

• « poprz.
• nast. »