Przegląd nowości

Majowe wędrówki

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 06, czerwiec 2016 08:18

Na pożegnanie powiedziała mi: „Uważaj, bo moi przeciwnicy, a twoi wrogowie twierdzą, że bez względu na jaki temat zaczynasz swój felieton, to i tak kończysz czymś o mnie”. No i dobrze! – odparłem.

Po powrocie do Poznania – spóźniony na premierę – obejrzałem w Teatrze Muzycznym, kolejny spektakl Księżniczki Czardasza. Na liczne pytania, czy podobała mi się autorska koncepcja reżysera Grzegorza Chrapkiewicza przesuwająca estetykę tego dzieła w kierunku musicalu, odpowiadam – tak! (z wyjątkiem niefortunnych aranżacji jazzowych w II akcie, zubażających urodę muzyczną oryginału). Czy odpowiadają mi kompozycje scen zbiorowych, jako reminiscencję znanej skądinąd konwencji scenicznej, odpowiadam – tak! (chociaż było tego ciut za wiele, o co mógłby zza grobu upomnieć się Kantor, a zza kulis Wiśniewski). Czy zwróciła moją uwagę choreografia Jarosława Stańka – zdecydowanie tak!, zwłaszcza że podniosło to poziom tańca zespołu baletowego.

Chrapkiewicz pozostawił na ansamblu wokalnym piętno pracy reżyserskiej wysokiej próby, a na solistach wiele świetnych konceptów w budowaniu poszczególnych kreacji, w których wyróżniali się Hubert Zapiór (Edwin), Michał Bronk (Boni) i Katarzyna Tapek (Stasi).

Wolałbym, aby reżyser swymi interesującymi i trafnymi zabiegami ratował słabsze pozycje klasycznego repertuaru, niż Księżniczka Czardasza, która będąc wybitną pozycją klasycznego repertuaru operetkowego, do dziś z powodzeniem broni się sama.

Niemniej zmieniona redakcja muzyczna, korekta tekstu, rodzaj kostiumów i dekoracji (za dużo projekcji!), a nawet interpretacja muzyczna – wszystko to czyni z tego spektaklu operetkę tęskniącą za musicalem. Widzę w tym zamysł i konsekwencję stylistyczną Teatru Muzycznego, jaką w Poznaniu z powodzeniem proponuje i przeprowadza dyr. Przemysław Kieliszewski.

                                                                  Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »