Przegląd nowości

Baletowy pocałunek śmierci

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 11, kwiecień 2016 08:00

Tadeusz Matacz (Stuttgart), wychowanek rosyjskich pedagogów, pierwszy solista baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, a następnie Staatstheater w Karlsruhe. Jako dyrektor artystyczny od kilkunastu lat kieruje renomowaną Johnn Cranco Schulle. Pedagog baletu, choreograf, absolwent warszawskiej Szkoły Baletowej.

Filip Barankiewicz (Praga), gwiazda baletu stuttgarckiego, wybitny tancerz, doskonały pedagog, wychowanek warszawskiej Szkoły Baletowej, od niedawna dyrektor baletu Narodniego Divadla.

Gdyby tego było mało, można by spytać o zainteresowanie kierowaniem Polskim Teatrem Tańca Katarzynę Gdaniec (Lozanna), bejartowską solistkę, choreografa i szefową własnego zespołu baletowego, Piotra Nardellego i Andrzeja Ziemskiego, niegdyś tancerzy bejartowskich, od lat znakomitych pedagogów i rekonstruktorów arcydzieł Bejarta (Nardelli), oraz ewentualnie Jerzego Makarowskiego (Dortmund) i Jerzego Graczyka (Hof).

Natomiast w kraju nie należny pomijać w pertraktacjach Krzysztofa Pastora (wprawdzie ma już więcej posad, niż dni tygodnia), Emila Wesołowskiego, ucznia, następcę i spadkobiercę sztuki Drzewieckiego, (ale czy mu się będzie jeszcze chciało?) oraz Barbary Sier (niegdysiejszej wybitnej solistki, potem repetytora i pedagoga, cieszącej się dużym autorytetem wśród młodzieży baletowej).

Na zakończenie – po wielu wahaniach – wyjawiam swego asa z rękawa. Moja intuicja podpowiada mi, że trzecim dyrektorem Polskiego Teatru Tańca powinien zostać Robert Bondara, absolwent łódzkiej Szkoły Baletowej, tancerz Polskiego Baletu Narodowego, młody twórca niejednokrotnie już nagradzany, autor wielu zaskakująco ciekawych choreografii na scenach Warszawy, Bydgoszczy, Wrocławia i Wilna. O jego aktualnych możliwościach i perspektywach nie będę się rozpisywał licząc, że w gronie konkursowych decydentów znajdą się osoby, które pójdą po rozum do głowy.

Tymczasem obawiam się, czy wymienienie właśnie przeze mnie tego nazwiska nie będzie dla Bondary… pocałunkiem śmierci. W ten sposób daję komisji konkursowej szansę przejścia do historii sztuki tańca dzięki podjęciu trudnej, ale mądrej decyzji.

                                                                               Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »