Przegląd nowości

„Tancrède” na scenie Opéra d’Avignon

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 17, kwiecień 2014 21:39

Za ich sprawą zyskał duże uznanie publiczności i w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat otrzymał nareszcie od Ludwika XV roczną pensję. Natomiast od roku 1723 poświęcał się już głównie komponowaniu dzieł religijnych, chociaż dwa lata później powstało jeszcze dzieło operowe Achille et Deidamie.

Wspomniany wyżej Tancrède (Tankred) jest arcydziełem z gatunku tragedii lirycznej, stanowiącym swoisty pomost pomiędzy ostatnimi operami Lully’ego oraz Hippolyte et Aricie Rameau. Zredagowane przez Antoine’a Dancheta libretto opiera się w głównej mierze na poemacie epickim włoskiego poety renesansowego Le Tasse’a Jerozolima wyzwolona (1581), wykorzystuje też wersety z tekstów Corneille’a i Racine’a. Otóż mamy tu do czynienia z osadzoną w czasach wypraw krzyżowych historią niemożliwej do spełnienia miłości pomiędzy parą kochanków, których łączy ogromne uczucie, ale dzieli pochodzenie. Tankred, chrześcijański rycerz, zakochuje się w przepięknej amazonce saraceńskiej Kloryndzie, którą ostatecznie ku swojej rozpaczy nieświadomie zabije podczas pojedynku, do którego Klorynda staje w przebraniu kogoś innego. W tym skomplikowanym labiryncie uczuć wszelkie tropy są zacierane przez czarownika Ismenora, który zwabia bohaterów do zaczarowanego lasu, aby doprowadzić ich tam do zguby. Chodzi tutaj zatem o połączenie intymistycznej tragedii z uniwersalną refleksją na temat niepowodzenia wszelkich ludzkich marzeń i przedsięwzięć. Oto bowiem wszystko zmierza do końcowej tragedii, która nie oszczędzi żadnego z protagonistów.

Przykuwająca uwagę zmiennymi klimatami – od pogodnej świetlistości do wzbudzających niepokój półcieni – muzyka Campry porusza swoim pięknem i szlachetnością. Zawiera ona elementy deklamacji, sceny baletowe i spore zróżnicowanie rytmów, przeplata intymne sceny z epizodami chóralnymi o dużej ekspresji.

Nowa inscenizacja Tankreda w Operze Awinionu została przygotowana – we współpracy z Centrum Muzyki Barokowej w Wersalu – przez reżysera Vincenta Taverniera, choreografkę Françoise Denieau i scenografkę Claire Niquet. W budowaniu atrakcyjnych pod względem plastycznym obrazów udział wzięli także autor uroczych kostiumów Erick Plaza-Cochet oraz reżyser świateł Carlos Perez. Każda z postaci została wyposażona w definiujący jej osobowość strój, podobnie zresztą jak członkowie chóru, odziani zgodnie z przypadającą im rolą stylu: żołnierze, duchy zaczarowanego lasu z symbolizującymi gałęzie drzew perukami itd. Ograniczona do kolorowych zasłon scenografia sugestywnie kreśli kolejne miejsca akcji i wytwarza odpowiednie klimaty. Zaś drobiazgowo ustawiona gra aktorska solistów i zręczne budowanie scen zbiorowych nadają realizacji odpowiedni rytm i dynamikę. A że czasami pojawiają się pewne dłużyzny, to już jest sprawą konstrukcji opery, tworzonej w innym kontekście i dla publiczności o odmiennej niż nasza wrażliwości. Na czele Orchestre Les Temps Présents i Chóru Centrum Muzyki Barokowej z Wersalu stoi szef muzyczny tej artystycznej struktury Olivier Schneebeli.

• « poprz.
• nast. »