Przegląd nowości

Siedząc po niskich brzegach babilońskiej wody

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15, marzec 2013 05:33

Wciąż noszę wspomnienie Nabuchodonozora, zrealizowanego podczas krakowskiej dyrekcji Ewy Michnik i pod jej batutą. Udało się jej zebrać wtedy idealną obsadę, złożoną ze śpiewaków, pozostających wtedy u szczytu swych możliwości głosowych. Spośród tamtych artystów w omawianym przeze mnie wrocławskim przedstawieniu wystąpił jedynie odtwórca tytułowej postaci - Bogusław Szynalski. Również pod względem inscenizacyjnym krakowskie przedstawienie górowało nad wrocławskim. Waldemar Zawodziński stworzył oryginalną wizję plastyczną, nawiązującą między innymi do słynnego Edypa Maxa Reinhardta (scena Zachariasza, otoczonego przez chórzystów z uniesionymi ramionami), oświetlenia tegoż w jego arii na wzór Caravaggia, czy wstrząsających obrazów, towarzyszących chórowi Va pensiero, z barką umarłych w tle.

Inscenizacja Marka Weiss-Grzesińskiego, stylem dekoracji kojarzy się raczej z kadrami z niemych,filmów historycznych, głównie włoskich (np. Cabirii, ze scen ą w świątyni Molocha), a kostiumy przywodzą na myśl jasełka, zwłaszcza w odniesieniu do Asyryjczyków zbyt upodobnionych do herodów z popularnych obrzędów ludowych. W ogóle dominującym odczuciem jest swoista naiwność, aż dziw bierze, że wśród jego współautorów można znaleźć nazwiska czołowych polskich scenografów: Andrzeja Kreutz-Majewskiego i Pawła Dobrzyckiego? Jedynym rozwiązaniem na dłużej pozostającym w pamięci stało się powolne zapadanie w otchłań Zachariasza wraz z żydowskimi jeńcami po słynnym chórze. Częściej jednak ociera się po prostu o kicz. Zresztą podobnie jest i z samą muzyką Verdiego, którą, jeśli potraktować zbyt ilustracyjnie i przejaskrawić kontrasty wyrazowe, oraz podążyć za niezbyt wyszukaną melodyką, to istnieje niebezpieczeńśtwo przekroczenia granicy dobrego smaku.

• « poprz.
• nast. »