Przegląd nowości

„Czarodziejski flet” w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 17, grudzień 2012 16:55

Reżyserka stwierdza, że ograniczanie się w przypadku Czarodziejskiego fletu tylko do opowiadania sympatycznej historii szczęśliwie zakończonej miłości nie ma już dzisiaj większego sensu. Nie można też jej zdaniem stale opierać całego obrazu na podkreślaniu opozycji pomiędzy dobrem i złem, słońcem i nocą czy mężczyznami i kobietami. Clément przypomina, że dla Mozarta, który przecież czynnie uczestniczył w redagowaniu libretta, wszelkie ideowe krucjaty masonerii, a także walka z zacofaniem i despotyzmem na rzecz zwycięstwa rozumu stanowiły niezwykle istotne zagadnienia. Ponadto każda z występujących w tej operze postaci posiada bardziej złożoną i nacechowaną sprzecznościami osobowość niż by się to mogło na pierwszy rzut oka wydawać. Ciekawe jest w tej inscenizacji budowanie opozycji pomiędzy Królową Nocy i Sarastro: ona ucieleśnia siłę dzikiej i prymitywnej natury, zaś on - moc rozumu.

Oboje symbolizują relację zachodzącą pomiędzy naturą i nauką, która w przedstawieniu Mariame Clément nabiera etycznego wymiaru. Przekłada się to bardzo konkretnie na warstwę wizualną. W akcie pierwszym przed widzem odsłania się post-apokaliptyczny pejzaż wypełniony uschłymi trawami i paprociami, groźna sceneria po jakimś katakliźmie - przypominająca niektóre ujęcia z filmu Stalker Andreia Tarkovskiego - z którego cało uchodzi jedynie oczekujący na przybycie Tamino Papageno. Natomiast akt drugi rozgrywa się w wypełniającym scenę zaciemnionym pomieszczeniu, przypominającym bunkier, albo ukryte pod ziemią laboratorium, w którym odbywają się różne eksperymenty naukowe i gdzie Tamino i Papageno zostają poddani ciężkim próbom mającym otworzyć przed nimi wrota świątyni. Ważną rolę odgrywają w tym spektaklu przygotowane przez Momme Hinrichs i Torge Mǿller projekcje wideo, jak na przykład ten rodzaj instalacji ukazującej wijącego się jakby w kryształowej kuli węża, którego wizerunek powoli przekształca się w dokumentalne ujęcia przywołujące katastrofy naturalne, w tym również szalejące tsunami. W kreowaniu tej niezwykle logicznie i konsekwetnie zaplanowanej narracji dramaturgicznej trudny do przecenienia udział ma świetnie prowadzona przez Marion Hewlett reżyseria świetlna, wpływająca na zmianę klimatów, przybliżająca lub oddalająca rozmaite plany wizualne, ściągająca wzrok na ważny detal czy zmieniające się sytuacje. To wszystko nie oznacza wszakże, że wizja Clément została pozbawiona elementów humorystycznych. Przeciwnie, jest ich tutaj nawet sporo i to przedniej jakości.

• « poprz.
• nast. »