Przegląd nowości

Europejska Akademia Barokowa 2012

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 08, grudzień 2012 10:57

Wystarczy chociażby posłuchać zbudowanej na schemacie uwodzicielskiego crescendo uwertury, dostrzec bogactwo naprzemiennego stosowania arii i scen zbiorowych czy docenić umiejętne kreślenie postaci buffa, wykorzystanie sylabicznego śpiewu lub wirtuozowskie prowadzenie linii wokalnych. Ponadto ten muzyczny klejnocik cechuje porywający rytm teatralny, który sprawia, iż ta pozycja idealnie się nadaje do realizacji projektu artystycznego Europejskiej Akademii Barokowej, sięgającej zresztą tutaj po raz pierwszy po pozycję należącą do repertuaru z początku XIX wieku. Na pewno zmierzenie się przedstawicieli nowej generacji wokalistów i instrumentalistów z Wekslem małżeńskim może się w pewnym stopniu przyczyni  do odświeżenia interpretacji dzieł Rossiniego. Świadczy o tym pełne młodzieńczej energii zaangażowanie się młodych artystów w wykonywanie poszczególnych ról, ich zupełnie pozbawiona operowych manier i irytującej już dzisiaj sztuczności gra aktorska, a poza tym świetne, podparte imponującą w tak młodym wieku techniką, operowanie głosem. Warto wymienić nazwiska owych artystów, bo na pewno w najbliższej przyszłości będziemy mieli okazję ich podziwiać na scenach najbardziej prestiżowych teatrów (tak przecież się stało w przypadku uczestników inych wydań Akademii).

Otóż rolę bogatego kupca angielskiego Tobia Milla kreuje portugalski bas Job Tomé, zakochana para Fanny i Edward Milfort to doskonała sopranistka Elisandra Melián (pochodząca z wysp kanaryjskich) i francuski tenor Rémy Mathieu, partię Amerykanina Slooka śpiewa obdarzony vis comica Eugène Chan, amerykańska sopranistka Alexandra Schoeny bawi widzów wcielając się w postać pokojówki Clariny, zaś Mathieu Heim jest niezawodny w roli księgowego Nortona. Wszyscy bezbłędnie i już doprawdy profesjonalnie budują wymyśloną przez reżysera Stephana Gröglera, a opartą głównie na subtelnie prowadzonej grze aktorskiej i wykorzystującej znikomą ilość rekwizytów, wizję sceniczną. Bardzo dobrze brzmi złożona z młodych muzyków orkiestra, która pod czujną i ekspresyjną batutą Alarcóna porywa słuchaczy zdyscyplinowaną, ale także i dynamiczną, a niekiedy wręcz brawurową interpretacją. To pokazane zatem w Opéra Royal de Versailles - i kończące obejmujące wiele europejskich miast tournée - przedstawienie zakończyło się pełnym sukcesem, którego najlepszą miarą były entuzjastyczne reakcje oczarowanej publiczności. 

                                                                          Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »