Przegląd nowości

Toteż z ciekawością oczekiwane były dwie inne: Johana Ingera (dyrektora Cullbert Ballet od 2003 r.) - "Walking Mad" (z 2001 r.) oraz "Blanco" (2006 r.). Pierwsza z muzyką Maurycego Ravela ("Bolero") i słynnego Arvo Pärta ("Dla Aliny") została stworzona dla Nederlands Dans Theater i jest udramatyzowaną historią trzech kobiet i ich związków z mężczyznami. Druga opowiada o poszukiwaniu nieosiągalnego. Cechą obu jest... podobieństwo języka choreografii do Matsa Eka, właściwie można przyjąć, że to jest kontynuacja jego stylu i znaku firmowego Cullbert Ballet. Drugim z równie znanych zespołów tańca współczesnego był Ballet National de Marseille, założony przez słynnego Rolanda Petita (znakomitą "Coppelię" w jego choreografii oglądaliśmy na VI ŁSB w 1981 r.). Tym razem, po ćwierćwieczu, zespół z Marsylii, kierowany obecnie przez Belga, Frédérica Flamanda, przywiózł trzy utwory trzech choreografów: George'a Balanchine'a ("Apollon Musagette" z muzyką Igora Strawińskiego), Jerome'a Robbinsa ("In G Major" do muzyki M. Ravela) oraz Davida Dawsona ("Morning Ground" do muzyki Fryderyka Chopina). Każdy z nich to inna epoka i inny styl, niemniej wszystkich łączy dbałość o piękną formę, elegancja ruchu, oraz estetyka, na jakiej zostali wychowani widzowie XX wieku.
Zespołem, który przyciągnął rzesze miłośników tańca - zarówno w Teatrze Wielkim Warszawy jak i Łodzi był mało znany amerykański Complexions Contemporary Ballet - który dał składankę krótkich choreografii lub ich fragmentów, autorstwa głównie Dwighta Rhodena, jednego z dwóch dyrektorów artystycznych zespołu.



CBC (założony w 1994 r.) to zespół tańca współczesnego z Nowego Jorku, epatujący głównie fenomenalną techniką, w warstwie choreograficznej reprezentujący bardziej brodwayowski musical niż tradycję baletową. Widzom oszczędzono tylko stepowania. Mimo to, amerykańskie zespoły cieszą się u nas od lat wielkim powodzeniem - bez względu na wartość artystyczną dzieł, jakie pokazują.



Owacje, jakimi nagradzano taniec do muzyki pop czy twórców musicali dobitnie pokazywał preferencje artystyczne widowni. A przecież to, co pokazali Amerykanie w żadnej mierze nie dorównywało najwybitniejszemu przedstawieniu w mojej ocenie - "Onieginowi" w choreografii nieżyjącego Johna Cranko, które pokazał Teatr Wielki z Warszawy (recenzowałam już ten spektakl w portalu "Maestro").