Przegląd nowości

"Atak na młyn" Bruneau w Opéra-Théâtre de Metz

Szczegóły

Opublikowano: środa, 10, luty 2010 01:00

Emocjonalny wydźwięk tego frapującego spotkania młodego chłopca ze starą, opłakującą poległych na wojnie synów kobietą jest już zresztą zręcznie przygotowany nieco wcześniej, za sprawą poruszającej sceny, w trakcie której Wartownik śpiewa o swojej ogromnej tęsknocie za domem rodzinnym. Symboliczny wymiar przypisany też został postaci młynarza Merliera, poświęcającego własne życie w celu ratowania najbliższych mu osób, i tylko szkoda, że kreujący tę rolę Jean-Philippe Lafont nie zdołał udźwignąć spoczywających nań zadań wokalnych. Podobną uwagę można też wysunąć w stosunku do śpiewającego partię Dominique'a Gilles Ragona, rozczarowującego uchybieniami intonacyjnymi, brzydkim forte i brakiem nośności swego wyraźnie już zmęczonego tenorowego głosu. Natomiast z dużą satysfakcją słucha się Anne-Marguerite Werster (Franciszka), Julie Cherrier (Geneviève), Philippe'a Kahna (Kapitan Nieprzyjaciela) i Marca Larchera (Kapitan Francuski). Wszyscy ci wykonawcy poruszają się w wymyślonej również przez Erica Chevaliera scenografii przyjmującej, na wzór wspomnianego wyżej teatru antycznego, formę koła, nad którym dominuje wznosząca się wysoko i nawiązująca do tytułu opery makieta młynu. Zgodnie z założeniem reżysera ta drewniana scena obrotowa ma symbolizować świat, a zarazem służyć jako rodzaj wizualnej parafrazy szekspirowskiej formuły mówiącej o tym, że ów "świat jest teatrem, a kobiety i mężczyźni są tylko aktorami; mają swoje wejścia i zejścia".

Alfred Bruneau należał niegdyś do bardzo popularnych kompozytorów, a od roku 1891, jego muzyka cieszyła się dużym wzięciem. Następnie słynna sprawa Dreyfusa, w którą francuski kompozytor się czynnie wraz z Emilem Zolą zaangażował, a także w pierwszym rzędzie jego niezrozumienie wywołanej kreacją Pelléas et Mélisande  Debussy'ego rewolucji estetycznej, spowodowały, że zainteresowanie dziełami Bruneau ze strony przyciąganej nowymi formami języka muzycznego publiczności coraz bardziej malało. Wydaje się zatem, że przyszedł wreszcie czas aby przywrócić im należne miejsce w historii francuskiej twórczości muzycznej. Opéra-Théâtre w Metzu uczyniła w tym kierunku ważny krok.

                                                                               Leszek Bernat