Przegląd nowości

"Dialogi karmelitanek" w Théâtre du Capitole w Tuluzie

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 12, styczeń 2010 01:00

Przede wszystkim sugestywna i doskonale czytelna wizja Joëla, realizowana teraz przez Stéphane'a Roche'a, ujmuje coraz rzadziej spotykanym w często ulgających agresywnemu nadmiarowi wizualnemu teatrach umiarem, a nawet sprzyjającą kontemplacji i bardziej wewnętrznemu przeżywaniu dramatu surowością.

Cała opera rozgrywana jest na niemalże pustej, usytuowanej centralnie we wspomnianej - odznaczającej się sześciokątną formą - la Halle aux Grains scenie, a scenografia autorstwa Huberta Monloupa ogranicza się w zasadzie do widocznej w tle fasady zdominowanej przez gotyckie łuki, których kontury sugerują poszczególne miejsca akcji: dom rodzinny Blanche, kościół, wnętrze klasztoru i podwyższenie ze złowrogim szafotem.

To maksymalne ograniczenie dekoracji umożliwia między innymi sprawne i zawsze uzasadnione dramaturgicznie ustawienie scen zbiorowych, podczas których złożone z chórzystów procesje (rozmodlone zgromadzenia, niezdrowo podekscytowany motłoch czy żądni krwi rewolucjoniści) otaczają kanał orkiestry, a nawet przemieszczają się pomiędzy widzami. Na szczególne uznanie zasługuje prowadzona po mistrzowsku przez Allaina Vincenta reżyseria świateł, służąca nie tylko nakreślaniu stale się zmieniającej przestrzeni gry aktorskiej, ale także niezwykle przydatna w zakresie kreowania odpowiednich do danej sytuacji klimatów i emocji. Prawdziwym, zapierającym dech w piersiach majstersztykiem inscenizacyjnym jest końcowa scena egzekucji karmelitanek: opadająca z hukiem i przerażająca regularnością uderzeń gilotyna przecina zarazem oślepiający snop światła, w którym pojawiają się kolejno zmierzające ku swemu tragicznemu przeznaczeniu protagonistki.