Przegląd nowości

"Córka Pani Angot" Lococqa w Opéra de Lausanne

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 16, styczeń 2011 01:00

Na szczęście możemy natychmiast zapomnieć o tych wszystkich niedociągnięciach słuchając żwawych, rześkich i od pierwszych taktów urzekających melodii lub dając się uwieść błyskotliwej i wyrafinowanej instrumentacji tej prawdziwej opéra-comique, tak dalece odbiegającej od schematu drobnomieszczańskiej rozrywki z XIX wieku. Do perfekcji opanowana przez Lecocqa sztuka dopasowywania atmosfery poszczególnych arii i scen zespołowych do konkretnych sytuacji scenicznych czyni z jego dzieła prawdziwy popis teatru muzycznego.

Szczególnie, że za pulpitem dyrygenckim stoi świetnie ten gatunek znający i czujący Nicolas Chalvin, który prowadzi doskonale brzmiącą Sinfonietta de Lausanne, starannie przygotowany przez Véronique Carrot chór i bezbłędnie dobrany zespół solistów. Dla wielu widzów dużym odkryciem jest na pewno występ dysponującej pieszczącym ucho swą urodą sopranem Bénédicte Tauran w tytułowej roli Klarci Angot.

Aliści wszyscy bez wyjątku wykonawcy zasługują na słowa uznania: Emiliano Gonzalez Toro jako Pomponnet daje lekcję mistrzowskiej wokalistyki i solidnego aktorstwa, śpiewający partię Ange Pitou Jean-Sébastien Bou ujmuje barwą wyrównanego we wszystkich rejestrach barytonu, Maryline Fallot potwierdza swą docenianą już od dawna muzykalność, zwłaszcza w scenie tryskającego humorem walca, zaś Alain Vernhes z wyczuciem buduje komiczną postać finansisty Larivaudière'a. Nie zawodzą też Michèle Lagrange (Amarnathe), Frédéric Longbois (Trénitz) i Philippe Cantor (Louchard). Dobrze się zatem stało, że Opéra de Lausanne sięgnęła wreszcie po partyturę Córki Pani Angot, która w tak znaczącym stopniu przyczyniła się niegdyś, po okresie historycznych parodii Hervégo i Offenbacha, do powrotu zaniedbanej - a poważniejszej od tradycji opéra bouffe - formy lirycznej (charakteryzuje ją bardziej stonowany i delikatniej cieniowany humor, szlachetny sentymentalizm, pełna uroku życzliwość), praktykowanej później z takim powodzeniem przez dajmy na to Louisa Varneya czy na przełomie XIX i XX wieku przez André Messagera.

                                                                  Leszek Bernat