Przegląd nowości

Lizbona: Dni Nino Roty w Teatro Nacional de São Carlos

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 06, czerwiec 2011 02:00

Nino Rota pracował nad swoim Il capello od lata 1944 roku do końca zimy roku następnego, mając na celu stworzenie czegoś w rodzaju opera buffa lub operetki. Kreacja jego czteroaktowej (w pięciu odsłonach) farsy muzycznej miała miejsce w 1955 roku w Teatro Massimo w Palermo i - jako się rzekło - zakończyła się prawdziwym sukcesem, co nie przełożyło się wszakże na ilość nowych realizacji. Dopiero inscenizacja Giorgio Strehlera w Piccola Scala z 1958 roku nadała operze Roty międzynarodowy rozgłos. Powiedzmy od razu, że kompozycja ta różni się diametralnie od pierwowzoru Labiche'a w zakresie charakterystyki poszczególnych postaci (zresztą niektóre z nich Rota i jego librecista Ernest Rinaldi w ogóle skreślili), struktury i atmosfery: nieubłagany ciąg gagów ze sztuki Labiche'a ustąpił bowiem miejsca subtelnej i koronkowej konstrukcji.

Odnajdujemy tutaj umiejętność Nino Roty (tak bardzo cenioną w jego muzyce filmowej) do wprowadzania szybkich i subtelnych, ale jakże skutecznych zmian muzycznych nastrojów, prowadzenia zbliżonych do potocznej mowy linii wokalnych (nie są to jednak recytatywy), do wykorzystywania rozmaitych cytatów (również z własnej muzyki filmowej) i reminiscencji. Nie brakuje też odniesień do stylu Rossiniego (np. zabieg: accelerando/crescendo czy akordy fortissimo w tremolo), Pucciniego (liryczno-dramatyczno-ckliwe frazy) lub Verdiego (sposób wykorzystania basse noble). Kompozycja utrzymana jest w duchu pastiszu, a nie parodii, albowiem cały urok partytury polega na tym, że tryskająca z niej ironia ma bardziej serdeczno-życzliwe niż cierpko-złośliwe zabarwienie. Z kolei ów pozbawiony ostrej satyry, niewinno-sentymentalny humor Il capello di paglia di Firenze nadaje temu dziełu ujmującą otoczkę czułości i lekkości, które autorzy spektaklu muszą oczywiście potrafić w odpowiedni sposób uwydatnić i zręcznie odbiorcom przekazać.

• « poprz.
• nast. »